Jos,
“Dag Lars, tot morgen”, ja, dat was het laatste wat hij vorige week woensdagavond tegen mij zei toen ik uit het ziekenhuis naar huis ging.
De laatste 2 weken ben ik vaak bij Jos op bezoek geweest in het ziekenhuis. Uit vriendschap en omdat zijn familie toch wel ver weg woont. Het is gewoon niet leuk als je de hele dag daar maar een beetje ligt en geen afleiding hebt. Dat heeft hij ook naar mij uitgesproken.
Ik ken Jos al zo’n 20 jaar en ben zeer geschokt door het plotseling overlijden van hem. Zo onverwacht, zo onbegrijpelijk.
We hebben samen gestudeerd , samen op een verdieping gewoond, samen op vakantie gegaan, lief en leed met elkaar gedeeld en nu is daar op een abrupte wijze een eind aan gekomen,
Jos heeft erg veel gehouden van de mooie dingen in het leven die hem aanspraken, en dan bedoel ik vooral het ontwikkelen van een zeer uitgebreid sociaal netwerk. Hij was dan misschien alleen, maar als je met Jos door de stad liep dan stond je meer praatjes met anderen te maken dan dat je aan het lopen was. Hij woonde alleen maar leefde met de mensen om zich heen op zijn manier, en de laatste jaren maakte hij zich erg sterk voor de huurdersvereniging van zijn wooncomplex.
Ook op sportief gebied stond Jos zijn mannetje, hij heeft meerdere keren de toertocht Limburgs Mooiste gefietst, een hele prestatie. Fietsen was zijn lust en leven, ik geloof dat hij wel 4 verschillende fietsen heeft, voor elk doeleinde eentje. Overal kwam hij, soms ook wel erg ver weg op de fiets, maar ook dichtbij deed hij veel met en voor de fiets, zoals bv een onderzoek naar een fietsenstalling in Heerlen.
We waren er altijd voor elkaar, als hij ergens mee zat dan belde hij mij en omgekeerd ook, als ik ergens hulp bij nodig had belde ik hem op en dan kwam ie meteen aan. Je zou kunnen zeggen: we waren broers voor elkaar.
Jos had in ons gezin zijn eigen plekje verworven, en dat plekje is en blijft er altijd.
Over Jos werd gezegd hij kende misschien wel 1000 mensen maar had maar 1 vriend, en ik ben erg trots om te kunnen zeggen:
Dag vriend.
door Lars Evers, tijdens de uitvaartmis van Jos van Genderen, 10 februari 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten