Cordon sanitair rondom PVV is terecht.

Geert Wilders speelt de vermoorde onschuld.

De ongeschreven regel dat voor de verkiezingen geen partij mag worden uitgesloten van samenwerking omdat dit niet respectvol zou zijn naar de kiezer toe, treft geen doel. Steeds meer partijen sluiten bij voorbaat samenwerking met de PVV na de verkiezingen uit, of leggen zo’n zware voorwaarden op, dat deze volstrekt onhaalbaar zijn.

Nu lijkt het of die partijen wat te verwijten valt, maar zij zijn slechts duidelijk en dat valt ook richting hun kiezers te prijzen. Dat Geert Wilders zich in een ‘underdog’-rol manoeuvreert, is te begrijpen, maar dat mensen PVV gaan stemmen vanwege uitsluiting door andere partijen, dan is dat hoogstens uit boosheid of frustratie zonder inhoudelijke fundering. Maar PVV-kiezers hebben waarschijnlijk ook genoeg andere argumenten. En ik vind het triest dat zoveel mensen zich tot de PVV aangetrokken voelen, maar dat nu terzijde.

Geert Wilders kiest zelf zijn positie in het politieke spectrum. Zie bijvoorbeeld de bijeenkomst op zaterdag 21 januari jl.  in Koblenz waar diverse leiders van extreemrechtse politieke partijen bij elkaar kwamen, waaronder het Franse Front National, het Vlaams Belang, de Freiheitliche Partei Österreichs en de Alternative für Deutschland. Er is principieel niets erop tegen dat de extreemrechtse elite bij elkaar komt en elkaars nationalistische standpunten deelt, maar ze mogen niet verwachten dat andere partijen het met deze standpunten mee eens zijn.

Daarbij doet Geert Wilders regelmatig uitspraken waar andere partijen zich (terecht) van distantiëren. De ‘minder, minder’-uitspraak heeft zelfs tot een veroordeling geleid. De kloof tussen de PVV en de andere partijen is de laatste tijd alleen maar groter geworden.

Voeg daarbij de bijzonder negatieve ervaring van CDA en VVD dat Geert Wilders op 21 april 2012 het gedoogakkoord met de coalitie CDA-VVD brak en wegliep van de regeringsverantwoordelijkheid, en het is vanzelfsprekend dat ze niet staan te springen om opnieuw met de PVV samen te werken.

Kiezers stemmen op een partij omdat ze verwachten dat die het dichts bij hun ideeën staat. Nu gaat de PVV de verkiezingen in met een aantal voor het Nederlandse politieke spectrum extreme standpunten. Daarmee verwacht Geert Wilders kiezers achter zich te krijgen. Wilders geeft ook aan dat hij zijn harde standpunten niet zal afzwakken. Dat zou immer fors verkiezingsbedrog zijn. Maar als Geert Wilders zegt te volharden, dan is er voor alle andere partijen geen enkele reden om te verwachten dat hij er wel min of meer op zal terug komen. De kloof is dus ook na de verkiezingen onoverbrugbaar groot. Gezien zijn verleden is het dan ook volstrekt logisch dat bijna alle andere partijen al voor de verkiezingen aangeven dat met deze PVV niet geregeerd zal worden. En dat weet Geert Wilders, al speelt hij de vermoorde onschuld.

Fusie Heerlen – Landgraaf definitief van de baan?

“Herindeile is ein werk van niks, as se ’t  maar mit unne expair bekieks”, zong Gé Reinders in een van de ROZ Radio-muskietliedjes  in 1987. Tja, en experts hebben we genoeg aan het woord gehoord bij de kortstondige vrijage tussen Heerlen en Landgraaf. Maandag 16 januari 2017 spatte het fusieplan knalhard uiteen. En binnen een week viel de coalitie omdat het CDA liever verder gaat met de ‘nieuwe vriendjes’ van de Gezamenlijke Burgerbelangen Landgraaf GBBL. Hierbij wat observaties en meningen mijnerzijds.

Al in november werd door ingewijden in de gemeenteraad van Landgraaf de kans groot geacht dat de fusie geen meerderheid zou halen omdat naast het grote GBBL ook het CDA waarschijnlijk tegen zou stemmen. Naast een hoop sentimenten hebben de krachtige argumenten ‘te snel’, ‘onvoldoende draagvlak’ en ‘onvoldoende democratische legitimiteit’ de doorslag gegeven. Maar als de fractievoorzitter van het CDA in Landgraaf Gaston Huth in het finale debat na enkele jaren onderzoek naar samenwerken en fusie én ook na jarenlang daadwerkelijke samenwerking via de Gemeenschappelijke Regeling Regio Parkstad Limburg, Heerlen respectloos een ‘brullende aap’ noemt, dan maakt dat die man volstrekt ongeloofwaardig.

Een definitief nee? Dit dubbele debacle mogen de voorstanders ook zichzelf verwijten. Aan enkele van deze bezwaren had tegemoet kunnen worden gekomen door de beslissing uit te stellen.

Er is teveel ‘feitenvrij’ geroepen. Beide kampen hadden de brede discussie meer kunnen structuren door samen op een zo objectief mogelijke manier de wirwar van argumenten voor en tegen op te sommen. Goede argumenten zijn moeilijk te weerleggen, onwaarheden kunnen worden weersproken. Dat maakt vergelijken en afwegen een stuk eenvoudiger.

Zo is de fusie van twee op zich redelijk functionerende gemeenten niet per sé noodzakelijk, maar een keuze. Een verstandige keuze, maar die moet wel op overtuigende wijze worden onderbouwd. Zo kunnen op tal van terreinen vergelijkingen worden gemaakt. Wat uiteindelijk telt voor de burgers is of gemeenten hun voorzieningen tenminste op peil kunnen houden, van de sociale dienst tot wegonderhoud. Als Landgraaf en Heerlen zouden fuseren, dan is de kans groot dat er door efficiëntiewinst wat meer financiële mogelijkheden komen. Een ander voorbeeld: Heerlen ontving in 2016 per inwoner 3.449 euro aan rijksuitkeringen en Landgraaf € 2.200/inwoner. Waarschijnlijk zouden bij een fusie de Landgraafse inwoners hier hebben meegeprofiteerd? Als de financiële armslag in het voorlopig zelfstandige Landgraaf miljoen euro’s kleiner wordt, dan zijn er voor de toekomstige gemeenteraad twee mogelijkheden: verder bezuinigen op het voorzieningenniveau of de belastingen verhogen.  

Funest voor een goed democratisch proces, is het gaandeweg veranderen van de spelregels. Wat startte als een onderzoek naar alle mogelijke vormen van samenwerking, werd op basis van enkele onderzoeken verengd tot één enkele variant: het moet een fusie worden. Die moest er hals over kop komen met een minimum aan democratische onderbouwing richting de burgers.

En toen verscheen ook nog CDA-gedeputeerde Ger Koopmans op het toneel. Landgraaf mocht kiezen tussen ja en ja. Met machtsvertoon en omkoping (‘een bruidsschat’) wil hij de fusie erdoor drukken. En weer worden de spelregels veranderd. Met het ingrijpen van de provincie wordt de lokale democratie opzij gezet. Draagvlak telt blijkbaar niet meer mee. Uit de reacties en signalen uit de andere gemeenten op zijn uitlatingen en de wel aangenomen motie van herindeling van heel of een groot deel van Parkstad Limburg  blijkt overduidelijk dat dit momenteel volstrekt onrealistisch is.

Kan het tij worden gekeerd? Mijns inziens wel. Maak de herindeling onderdeel van de verkiezingen in maart 2018. Niet in een referendum, maar laat de partijen zich hierover gewoon uitspreken in hun verkiezingsprogramma’s. Op basis van de hiervoor genoemde objectieve vergelijking van argumenten kan de kiezer zijn stem laten horen. Daarmee krijgt een fusie wel of niet de noodzakelijke democratische legitimiteit.

12-1 Café Mondiaal gespreksthema 'Nieuwe handelsverdragen TTIP CETA zegen of vloek?

Persbericht

Café Mondiaal, 36^ste aflevering.

Donderdag 12 januari, aanvang 19.30 uur.

Café Pelt, Pancratiusplein 48, Heerlen – centrum.

Gespreksthema: nieuwe handelsverdragen: zegen of vloek?

Janneke Prins vindt dat de gevolgen van de vrijhandelsverdragen TTIP, CETA en TiSA dramatisch zijn: “De verdragen zijn een gecoördineerde poging om de winsten van multinationals en banken te vergroten over de ruggen van werkende mensen. Volgens deze kapitalistische logica zijn de democratie, ons loon, voedsel en het klimaat slechts obstakels die een hogere winst in de weg staan”. 

Prins stelt verder: “Juist doordat dit een frontale aanval is op zoveel terreinen, hebben we ook de mogelijkheid de grote en brede beweging te bouwen die nodig is om de verdragen te stoppen: van de vakbond tot klimaatbeweging en van de boeren tot studentactivisten. Op deze manier kunnen we niet alleen deze verdragen (alsnog) stoppen, maar ook het neoliberale tij keren”.

Heeft Janneke Prins (grotendeels) gelijk? Is het verzet tegen deze handelsverdragen terecht en verdient het breed gedragen te worden? Of zien de tegenstanders het overdreven donker in? Wat motiveert de voorstanders en in het bijzonder de meerderheid van onze volksvertegenwoordigers? Zijn er ook voldoende en goed onderbouwde positieve beweegredenen om dergelijke handelsverdragen af te sluiten? Zo is Nederland mede een zeer welvarend land geworden vanwege de zeer wijd vertakte internationale handelsrelaties. En dus kan je beter die handel goed reguleren. En staan er in die vuistdikke documenten ook (veel) bepalingen waar je het mee eens kan zijn dat het verbeteringen zijn?

******************************************************************************************************

Achtergrondinformatie:

• Deze aflevering van Café Mondiaal wordt georganiseerd door HeerlenMondiaal. Janneke Prins, die actief lid is van de Internationale Socialisten, verzorgt de korte inleiding, waarbij zij zal trachten de essentie van deze handelsverdragen uit te leggen en ook argumenten vóór deze handelsverdragen te noemen. Harrie Winteraeken is zoals altijd de gespreksleider.
• Café Mondiaal beoogt verdieping te geven aan inhoudelijke thema’s, die betrekking hebben op mondiale vraagstukken: ontwikkelingsproblematiek, verdeling armoede en rijkdom, vredesvraagstukken, klimaat- en milieuproblemen, enz. De bijeenkomsten bestaan behalve uit een korte inleiding, vooral uit gesprek en discussie. Er wordt over het algemeen geen gebruik gemaakt van ‘ingevlogen deskundigen’, maar alle aanwezigen krijgen desgewenst de gelegenheid om hun zegje te doen. De bijeenkomsten zijn zelf niet specifiek gericht op resultaat, maar men kan wel inspiratie en motivatie opdoen om met een bepaald thema aan de slag te gaan.