Gele Hesjes: `Een vinger kan je breken, een vuist niet!’.

Gele Hesjes: `Een vinger kan je breken, een vuist niet!’.

Dat staat op een klein pamfletje (A6-formaat) dat ik kreeg op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Heerlen op dinsdag 8 januari. Op de achterkant stond, waarschijnlijk om de kosten te drukken, reclame van drukwerkbedrijf Flyeralarm.

Toch wel zo’n 10 personen hadden een geel hesje aan. Ik heb niet meer meegekregen dan dat zij zichtbaar aanwezig waren, (maar ik was ook aan de late kant).

Op het pamfletje staan zes punten die zij willen bereiken:

·         Geen belasting op levensbehoeften!

·         Een nationaal zorgfonds!

·         AOW terug naar 65!

·         Belastingvrije voet naar € 25.000!

·         Uitkeringen voor zieken naar 100 %!

·         Bindend referendum naar Zwitsers model!

TE DUUR??????

·         Hef bronbelasting, ook Shell moet betalen!

·         Stop marktwerking zorg!

·         Vennootschapsbelasting verhogen!

·         Vervuiler laten betalen per ton CO2 uitstoot!

Wilt u dit ook!(?) Laat u dan zien, doe u een geel hesje aan en “wandel” met ons mee! Iedere zaterdag 12 uur Geusselt Maastricht.

Onder het pamfletje staat een grote vuist die wordt geflankeerd door twee kleinere vuisten. Ze doen me denken aan het BOA-symbool dat conducteur van NS op hun kraag hebben of die roos van de PvdA waarin een vuist staat.

De gestelde politieke doelen van de Gele Hesjes zijn nogal een allegaartje, ze zijn deels nogal buitengewoon, maar binnen het huidige politieke spectrum vaker gehoord. Hoewel sommige doelen me meer aanspreken dan andere, ga ik daar wellicht een andere keer dieper op in. Wel valt op dat een deel van de doelen zijn overgenomen van de Franse Gele Hesjes.

Ik vind het heel positief dat zij een pamfletje hebben opgesteld en uitdelen. Dat vergt al zekere mate van organisatiegraad. Want over de doelen moet je het tenminste al in een kleine groep over eens zijn. En al heeft de beweging nog geen ‘gezicht’ of naam en adres op het pamflet gezet, er is een zekere mate van herkenbaarheid.

Net als in Frankrijk zullen de Gele Hesjes zich toch al vrij snel moeten beraden hoe ze hun doelen willen bereiken. Het wandelen zal maar een beperkte tijd indruk maken. Het roepen van eisen tegen stoeptegels en lantaarnpalen heeft niet zoveel zin en gaat waarschijnlijk snel vervelen. Op een gegeven moment aandacht vragen met blokkades, vernielingen of geweld, zoals in Frankrijk of België te vaak het geval is, wijzen ze gelukkig af. Dat levert toch maar vooral confrontatie met de politie op en die is er op de op de eerste plaats voor de handhaving van de openbare orde en niet om veranderprocessen opgang te brengen. Tot nu toe wandelen er in Maastricht geen heethoofden en ‘korte lontjes’ mee, die hun frustraties willen afreageren op een manier die ook de meeste Gele Hesjes niet willen.

Als beweging moeten de Gele Hesjes toch ergens gehoor willen vinden. Je kan de democratie wel dood verklaren maar als je in Nederland iets wil veranderen, moet je al gauw bij de politiek zijn. De meeste andere protesten in Nederland hebben ook een sterke band met de politiek en het maatschappelijke krachtenveld.

De eisen van de Gele Hesjes zijn in wisselende samenstelling bij meerder politieke partijen terug te vinden. Dus staan er twee moeizame trajecten voor de Gele Hesjes open. Of ze weten een meerderheid van de bestaande politieke partijen te overtuigen. De macht van het getal helpt hierbij en de ene partij zal meer ontvankelijk zijn voor (een deel van) hun politieke eisen dan de andere. Of de Gele Hesjes richten zelf een politieke partij op. Ik wens ze oprecht veel succes.

Op zaterdag 2 februari vond er een echte demonstratie plaats in Maastricht. Naar schatting liepen er enkele honderden mensen mee, afkomstig uit Nederland, België en Duitsland. Er werd opvallend veel tegen Mark Rutte en de Europese Unie gedemonstreerd.

Organisatoren Bart Krijnen en Onno Buijnsters van deze ‘Internationale Gele Hesjestocht’ hoopten vooraf op 2.000 - 3.500 deelnemers, maar waren op zich al tevreden met 500. Ook stelde de organisatie dat bij een opkomst van minder dan 500 demonstranten het voor de Gele Hesjes in Zuid-Limburg ‘over en uit’ is. Zo op het eerste gezicht zijn die vijfhonderd wel gehaald. En toch staat ’s-maandags groot in de regionale krant Dagblad De Limburger, dat de belangrijkste organisatoren ermee stoppen. Het is hun nu al te veel geworden. En eigenlijk staan de Gele Hesjes pas aan het begin.

Er is weer eens gebleken hoe moeilijk het is om een krachtige, duurzame organisatie op te zetten die zich met een zekere mate van resultaat inzet voor maatschappelijke verandering. De Gele Hesjes zullen in ieder geval een andere weg moeten vinden om hun onvrede om te zetten in verandering. Via de bestaande politiek en het maatschappelijk middenveld misschien?