‘Leisure-ring’ bewijst gebrek nut en noodzaak.
Reactie op artikel ‘Wie over leisure-ring rijdt, voelt zich al te gast’ in Dagblad De Limburger en het Limburgs Dagblad van vrijdag 23 april 2010.
De Provincie Limburg legt al een tijd de nadruk op andere functies voor de aan te leggen Buitenring dan puur verkeerskundige. Dat gaat zo ver dat inmiddels argumenten worden aangedragen die moeten camoufleren dat de Buitenring verkeerskundig eigenlijk niet nodig is. Tegen alle tendensen en beleid in wordt het autorijden verheerlijkt. Zo wordt de weg aanbevolen om te genieten van de schoonheid van het landschap. Daar is veel op af te dingen. De weg zal op veel plaatsen moeten worden voorzien van (geluids)schermen die er tevens toe dienen dat automobilisten niet te veel worden afgeleid. Verkeersveiligheid is een groter belang en daar moet ook de weginrichting op worden afgestemd. Daarbij is dit wel een heel eenzijdige benadering van het ‘genieten van het landschap’. Is waardering van het landschap wel een hoofdinteresse van de mensen die hier als doelgroep worden genoemd? De meest intensief bezochte recreatieobjecten zijn puur stedelijk. Bijvoorbeeld de skiërs (Snowworld) die ook de bergen intrekken en daar her en der een aanslag plegen op prachtige landschappen en vegetaties? Wie echt het landschap indringend wil beleven, trekt er te voet of met de fiets in. Men kan hier en daar een uitzichtpunt opzoeken. Maar de echte landschapsgenieter dreigt te worden geconfronteerd met een foeilelijke, lawaaiige en landschapsvreemde barrière.
Langs de Buitenring zouden vele recreatieve en toeristische ‘highlights’ te vinden zijn. Maar van de tien genoemde trekpleisters (Woonboulevard, Parkstad Limburg Stadion, Gaiapark, Snowworld, Mondo Verde, de golfbaan in Brunssum, het archeologisch landschapspark Voerendaal, stoomtreinstation Simpelveld en de kastelen Wijnandsrade en Hoensbroek) liggen er maar twee nabij de geplande Buitenring (Gaiapark en de golfbaan). Daarbij is het idee: “Geef de weg een speciaal kleurtje om van de ringweg zelf een attractie te maken” te idioot voor woorden. Zo zou je ook een van de twee rijstroken onverhard kunnen maken met aan begin en einde een Parkeer & Ruil voor SUV’s en terreinwagens? De overdreven reclames “een attractie als de Afsluitdijk of de Golden Gatebridge” of “het icoon van de regio” geven aan dat men ouderwets is losgeslagen. Een tweedehands autoverkoper komt veel betrouwbaarder over.
Al met al is dit luchtballonnenverhaal niet anders uit te leggen dan dat het verkeerskundige nut en de noodzaak van de Buitenring niet kunnen worden aangetoond. Dat is wel het meest essentiële argument voor de aanleg van een weg. Maar die discussie gaat de provincie uit de weg.
Het bovenstaande bericht is op 27 april 2010 grotendeels als ingezonden brief gepubliceerd in de regionale kranten Limburgs Dagblad en Dagblad De Limburg.
De onderstaande reactie kreeg ik per e-mail:
Buitenring Parkstad
Van: john snackers
Verzonden: dinsdag 27 april 2010 11:15:37
Aan: hwinteraeken@hotmail.com
Goedemorgen Harry,
Wat een geweldig en treffend stuk in het LD 27-04-2010 over de buitenring.
Kijk ook voor o.a. ons standpunt eens op http://IVBN.blogspot.com
Wij worden als wijk al meer dan 30 jaar geteisterd door laag overvliegende AWACS toestellen die ontoelaatbaar lawaai en gif over de wijk uitstrooien en daarop moet volgens G. Driessen nu nog eens direct langs de wijk op ca 15 m van de achtergevel een 2 x tweebaansweg met 100 km/h aangelegd worden dwars door eeuwenoude Limburgs natuur en Landschap alsmede het ontstaan van de Merkelbekerbeek in het Bronnenbos. Totaal onverantwoord en mensonwaardig handelen van onze volksvertegenwoordigers.
Wij hebben van onze kant onze goed wil al meerdere keren getoond om met hun in debat te gaan hetgeen voor ons niets heeft opgeleverd zij het dat men stug doorgaat dit prestigeproject uit te voeren. Lijkt wel op Aziatische of 3e wereld methoden, maar het gebeurt echt in Nederland en wel vlak langs de wijken.
laten we hopen dat de RvS straks naar ons wil luisteren en met ons dit onzinnige project naar de prullenbak verwijst waar het thuishoort en dat in 1975 ook al eens is gebeurd door een verantwoordelijke ambtenaar van Rijkswaterstaat die toen heeft besloten dat er voldoende infrastructurele ontsluiting in Zuid Limburg aanwezig was. Helaas heeft men toen verzuimd de geclaimde gronden van het tracé weer een oorspronkelijke bestemming te geven van Hoogwaardig natuurgebied ( EHS en POG).
mvg
IVBN
zaterdag 24 april 2010
zondag 11 april 2010
Handvatten voor het uitvoeren van bezuinigingen.
‘De ambtenaren’ hebben gesproken. Twintig werkgroepen hebben hun rapporten met veel suggesties uitgestrooid over de politiek en de samenleving. Technisch is veel mogelijk, maar zijn de voorstellen wel voldoende doeltreffend, realistisch en maatschappelijk acceptabel en hebben ze niet teveel neveneffecten? Nu is de politiek aan zet. Daarvoor wil ik twee handvatten aanbieden: 1. “Doe niet te moeilijk” en 2. “Bewaak de solidariteit”.
Als de overheidsfinanciën op orde zijn, dan is dat een zegen voor het land. Dat er iets moet gebeuren, staat buiten kijf. Ook op wereldniveau zijn de verhoudingen volledig scheef gegroeid met de enorme begrotingstekorten van de Verenigde Staten van Amerika, die voor een belangrijk deel worden gecompenseerd door een enorme leningen van China en een laag gewaardeerde dollar (ten opzichte van de euro). Ondertussen worden de VS steeds armer, wat vooral wordt gecamoufleerd door hun leenmaatschappij.
In feite is de financiële economie een enorm mechanisme voor het rondpompen van geld. Geld wordt verdiend of geleend en weer uitgegeven of gespaard. Binnen dat geheel is de overheid een zeer belangrijke speler, want zo rond de 40 % van alle inkomsten en uitgaven (het bruto nationaal product) gebeurt met (gedeeltelijke) tussenkomst van de overheid. Dat zijn de inkomsten via de diverse belastingen, de BTW en de accijnzen (alcohol, tabak, brandstof) en aan de andere kant ook alle overheidsuitgaven. Daarbij is werkelijk alles als communicerende vaten met elkaar verbonden. Ingrijpen op de ene plek heeft gevolgen voor tal van andere aspecten. Bijvoorbeeld bezuinigingen in de gezondheidszorg betekent minder werkgelegenheid in die sector, maar ook in de bouw of bij de makers van medische apparaten. En overal ondervinden dus mensen de gevolgen van die bezuinigingen.
Omdat alles met elkaar verweven is, is het verschrikkelijk moeilijk om alle consequenties van gerichte bezuinigingen in te schatten. De centrale vraag is: “Wie betaalt het gelag?” Omdat er veel overheidsgeld mee gemoeid is, zijn veel ambtelijke voorstellen toe te delen aan een bepaalde groep die voor een belangrijk deel afhankelijk is van de overheid. Bijvoorbeeld minima, werkelozen, chronisch zieken, studenten, huurders, woningbezitters enz. Dat betekent dus dat bezuinigingen afhankelijk zijn van politieke doelen en voorkeuren.
Naar mijn mening dient bij de bezuinigingen op twee manieren het solidariteitsprincipe te worden gehanteerd en wel. Verschillende groepen mogen niet onevenredig zwaar getroffen worden. En de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten dragen. Dit laatste niet alleen vanwege solidariteit, maar ook omdat bij de mensen met een laag inkomen weinig te halen valt zonder dat het hun echt pijn te doen. En pas op voor cumulatie. Het is niet fair dat iemand die buiten zijn schuld werkeloos wordt, niet alleen wordt gestraft voor het niet meer hebben van werk en de verminderde inkomsten, maar daarnaast nog moet inleveren via de huur of hypotheek, een hogere bijdrage gaat betalen voor de gezondheidszorg en uiteindelijk ook nog een lagere bijstandsuitkering krijgt? Daarbij komt dat bezuinigingen in bedragen die voor iedereen gelijk zijn (bij voorbeeld een eigen risico voor de zorg), meer pijn doet voor mensen met lage inkomens.
Bij bezuinigingen die min of meer inkomensafhankelijk zijn, worden de lasten veel beter naar draagkracht verdeeld. Het aftoppen van de hypotheekrenteaftrek voor duurdere woningen is in dit verband ook een acceptabele maatregel. Bij de laatste maatregelen wordt de pijn zoveel mogelijk verdeeld, waarbij de meer vermogende burgers meer bijdragen. En deze maatregelen zijn relatief eenvoudig uit te voeren.
Om individuele en groepsrisico’s te verminderen, dient zo evenredig mogelijk te worden ingeleverd. Dan maakt het macro-economisch en gemiddeld genomen ook niet meer zoveel uit of het aan de inkomstenkant of aan de uitgavenkant is. Zo kunnen bijvoorbeeld de belastingen worden verhoogd, zodat het besteedbaar inkomen lager wordt, of de BTW en accijns hoger, zodat men ook minder kan kopen. Dus extreem geredeneerd, zouden de bezuinigingen helemaal door verhoging van de belasting, BTW en accijnzen kunnen worden vervangen.
De ‘markt’ als geheel vangt de verminderde omzet op. We zijn namelijk met z’n allen armer geworden. Bij welke maatregel dan ook zullen bepaalde delen van de ‘markt’ in de problemen komen, net als bij de economische crisis. Maar de economische crisis is ook voor een belangrijk deel veroorzaakt door de ‘markt’ en daar zijn ook miljarden steun terecht gekomen.
Het bovenstaande wil niet zeggen dat er niet aan de overheidsuitgaven moet worden gesleuteld. Meer uitgeven dan strikt nodig, moet worden vermeden. Een efficiëntere overheid en door de overheid gefinancierde sectoren. Maar veel bezuinigen moet met beleid gebeuren. De gevolgen moeten draagbaar zijn voor degene die ze treffen, maar bezuinigingen moeten ook gemakkelijk uitvoerbaar zijn, effectief en zonder veel ongewenste neveneffecten. Per bezuinigingsmaatregel is er een soort optimum. Geen maatregelen nemen die zoveel bureaucratie vereisen dat de ‘winst’ verdampt. Als er bijvoorbeeld zoveel ambtenaren worden ontslagen dat er daarvoor weer kennis en kunde duur moet worden ingekocht (soms dezelfde mensen), dan is die bezuiniging te ver doorgeschoten. Ook het wijzigen van de organisatiestructuur van de overheden (rijk / ministeries, provincies, waterschappen) en het overhevelen van taken vragen veel energie, tijd en geld, zodat men zich moet afvragen of het rendement van reorganisaties op de korte termijn wel voldoende is. Er wordt al tientallen jaren gepraat over het verbouwen van het ‘Huis van Thorbecke’. Er zijn makkelijkere manieren om op korte termijn efficiëntiewinst te halen en daarmee bezuinigingen te bereiken. Vandaar mijn tweede advies: “Bezuinig snel op een eenvoudige manier. En werk geleidelijk aan verbeteringen van de efficiëntie en de organisatiestructuur”.
Tot slot wil ik wel de slechtste en de beste maatregel noemen. Zeer afkeurenswaardig vind ik fors bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Waar mogelijk moet ook de effectiviteit van de ontwikkelingssamenwerking verbeteren. Maar het is moreel verwerpelijk om onze zorgen af te wentelen op de kansarmsten. Zij hebben het minste schuld aan de economische crisis en de klimaatcrisis en krijgen dan de zwaarste rekening? En wij, die onze welvaart voor een belangrijk deel hebben opgebouwd met de goedkope grondstoffen uit en handelsvoorwaarden met de Derde Wereld, weigeren om iets fatsoenlijks terug te doen?
En veruit het beste voorstel is het legaliseren van de productie van en handel in wiet / cannabisproducten. Naast het uit de criminaliteit halen en verminderen van alle bijbehorende sores voor de producenten, kunnen politie en justitie een lagere inspanning verrichten ad € 160 miljoen besparing en mag de belasting naar verwachting jaarlijks € 260 miljoen meer incasseren van deze dan legale en gereguleerde bedrijfstak. En (eindelijk) worden de wietgebruikers dan gelijk behandeld als gebruikers van de genotmiddelen tabak en alcohol, die overigens ook voor forse maatschappelijke kosten zorgen.
Als de overheidsfinanciën op orde zijn, dan is dat een zegen voor het land. Dat er iets moet gebeuren, staat buiten kijf. Ook op wereldniveau zijn de verhoudingen volledig scheef gegroeid met de enorme begrotingstekorten van de Verenigde Staten van Amerika, die voor een belangrijk deel worden gecompenseerd door een enorme leningen van China en een laag gewaardeerde dollar (ten opzichte van de euro). Ondertussen worden de VS steeds armer, wat vooral wordt gecamoufleerd door hun leenmaatschappij.
In feite is de financiële economie een enorm mechanisme voor het rondpompen van geld. Geld wordt verdiend of geleend en weer uitgegeven of gespaard. Binnen dat geheel is de overheid een zeer belangrijke speler, want zo rond de 40 % van alle inkomsten en uitgaven (het bruto nationaal product) gebeurt met (gedeeltelijke) tussenkomst van de overheid. Dat zijn de inkomsten via de diverse belastingen, de BTW en de accijnzen (alcohol, tabak, brandstof) en aan de andere kant ook alle overheidsuitgaven. Daarbij is werkelijk alles als communicerende vaten met elkaar verbonden. Ingrijpen op de ene plek heeft gevolgen voor tal van andere aspecten. Bijvoorbeeld bezuinigingen in de gezondheidszorg betekent minder werkgelegenheid in die sector, maar ook in de bouw of bij de makers van medische apparaten. En overal ondervinden dus mensen de gevolgen van die bezuinigingen.
Omdat alles met elkaar verweven is, is het verschrikkelijk moeilijk om alle consequenties van gerichte bezuinigingen in te schatten. De centrale vraag is: “Wie betaalt het gelag?” Omdat er veel overheidsgeld mee gemoeid is, zijn veel ambtelijke voorstellen toe te delen aan een bepaalde groep die voor een belangrijk deel afhankelijk is van de overheid. Bijvoorbeeld minima, werkelozen, chronisch zieken, studenten, huurders, woningbezitters enz. Dat betekent dus dat bezuinigingen afhankelijk zijn van politieke doelen en voorkeuren.
Naar mijn mening dient bij de bezuinigingen op twee manieren het solidariteitsprincipe te worden gehanteerd en wel. Verschillende groepen mogen niet onevenredig zwaar getroffen worden. En de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten dragen. Dit laatste niet alleen vanwege solidariteit, maar ook omdat bij de mensen met een laag inkomen weinig te halen valt zonder dat het hun echt pijn te doen. En pas op voor cumulatie. Het is niet fair dat iemand die buiten zijn schuld werkeloos wordt, niet alleen wordt gestraft voor het niet meer hebben van werk en de verminderde inkomsten, maar daarnaast nog moet inleveren via de huur of hypotheek, een hogere bijdrage gaat betalen voor de gezondheidszorg en uiteindelijk ook nog een lagere bijstandsuitkering krijgt? Daarbij komt dat bezuinigingen in bedragen die voor iedereen gelijk zijn (bij voorbeeld een eigen risico voor de zorg), meer pijn doet voor mensen met lage inkomens.
Bij bezuinigingen die min of meer inkomensafhankelijk zijn, worden de lasten veel beter naar draagkracht verdeeld. Het aftoppen van de hypotheekrenteaftrek voor duurdere woningen is in dit verband ook een acceptabele maatregel. Bij de laatste maatregelen wordt de pijn zoveel mogelijk verdeeld, waarbij de meer vermogende burgers meer bijdragen. En deze maatregelen zijn relatief eenvoudig uit te voeren.
Om individuele en groepsrisico’s te verminderen, dient zo evenredig mogelijk te worden ingeleverd. Dan maakt het macro-economisch en gemiddeld genomen ook niet meer zoveel uit of het aan de inkomstenkant of aan de uitgavenkant is. Zo kunnen bijvoorbeeld de belastingen worden verhoogd, zodat het besteedbaar inkomen lager wordt, of de BTW en accijns hoger, zodat men ook minder kan kopen. Dus extreem geredeneerd, zouden de bezuinigingen helemaal door verhoging van de belasting, BTW en accijnzen kunnen worden vervangen.
De ‘markt’ als geheel vangt de verminderde omzet op. We zijn namelijk met z’n allen armer geworden. Bij welke maatregel dan ook zullen bepaalde delen van de ‘markt’ in de problemen komen, net als bij de economische crisis. Maar de economische crisis is ook voor een belangrijk deel veroorzaakt door de ‘markt’ en daar zijn ook miljarden steun terecht gekomen.
Het bovenstaande wil niet zeggen dat er niet aan de overheidsuitgaven moet worden gesleuteld. Meer uitgeven dan strikt nodig, moet worden vermeden. Een efficiëntere overheid en door de overheid gefinancierde sectoren. Maar veel bezuinigen moet met beleid gebeuren. De gevolgen moeten draagbaar zijn voor degene die ze treffen, maar bezuinigingen moeten ook gemakkelijk uitvoerbaar zijn, effectief en zonder veel ongewenste neveneffecten. Per bezuinigingsmaatregel is er een soort optimum. Geen maatregelen nemen die zoveel bureaucratie vereisen dat de ‘winst’ verdampt. Als er bijvoorbeeld zoveel ambtenaren worden ontslagen dat er daarvoor weer kennis en kunde duur moet worden ingekocht (soms dezelfde mensen), dan is die bezuiniging te ver doorgeschoten. Ook het wijzigen van de organisatiestructuur van de overheden (rijk / ministeries, provincies, waterschappen) en het overhevelen van taken vragen veel energie, tijd en geld, zodat men zich moet afvragen of het rendement van reorganisaties op de korte termijn wel voldoende is. Er wordt al tientallen jaren gepraat over het verbouwen van het ‘Huis van Thorbecke’. Er zijn makkelijkere manieren om op korte termijn efficiëntiewinst te halen en daarmee bezuinigingen te bereiken. Vandaar mijn tweede advies: “Bezuinig snel op een eenvoudige manier. En werk geleidelijk aan verbeteringen van de efficiëntie en de organisatiestructuur”.
Tot slot wil ik wel de slechtste en de beste maatregel noemen. Zeer afkeurenswaardig vind ik fors bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Waar mogelijk moet ook de effectiviteit van de ontwikkelingssamenwerking verbeteren. Maar het is moreel verwerpelijk om onze zorgen af te wentelen op de kansarmsten. Zij hebben het minste schuld aan de economische crisis en de klimaatcrisis en krijgen dan de zwaarste rekening? En wij, die onze welvaart voor een belangrijk deel hebben opgebouwd met de goedkope grondstoffen uit en handelsvoorwaarden met de Derde Wereld, weigeren om iets fatsoenlijks terug te doen?
En veruit het beste voorstel is het legaliseren van de productie van en handel in wiet / cannabisproducten. Naast het uit de criminaliteit halen en verminderen van alle bijbehorende sores voor de producenten, kunnen politie en justitie een lagere inspanning verrichten ad € 160 miljoen besparing en mag de belasting naar verwachting jaarlijks € 260 miljoen meer incasseren van deze dan legale en gereguleerde bedrijfstak. En (eindelijk) worden de wietgebruikers dan gelijk behandeld als gebruikers van de genotmiddelen tabak en alcohol, die overigens ook voor forse maatschappelijke kosten zorgen.
zaterdag 10 april 2010
GroenLinks Heerlen pleit voor 6 wethouders
In een artikel in het weekblad Parkstad van 7 april jl. en op de website onder http://heerlen.groenlinks.nl/node/47158 pleit GroenLinks in Heerlen voor 6 wethouders. Voor de beeldvorming: niet 6 in plaats van 7 of 8, maar in plaats van de nu door de coalitie onder leiding van de SP aangestelde 5 wethouders. Het kan verkeren.
Sajjad Rahnama'i is verbaast over de slechts 5 wethouders. Dit ondanks het feit dat SP cs. voor de verkiezingen terug te willen naar 5 (werd afgedaan als een verkiezingsstunt)en nu ze dit voornemen wel invullen, is het ook niet goed.
Dit is oppositie voeren om het oppositie voeren. De meeste argumenten die Sajjad aanvoert zijn in mijn ogen flut en hij gaat niet in op de positieve redenen van een kleiner en slagvaardiger college. De kwaliteit van een college wordt volgens mij niet bepaald door de kwantiteit, maar door hun politieke besluitvorming.
Ik hoop dat Sajjad deze periode zich meer zal gaan richten op de inhoud, en dat vanuit GroenLinks uitgangspunten.
Sajjad Rahnama'i is verbaast over de slechts 5 wethouders. Dit ondanks het feit dat SP cs. voor de verkiezingen terug te willen naar 5 (werd afgedaan als een verkiezingsstunt)en nu ze dit voornemen wel invullen, is het ook niet goed.
Dit is oppositie voeren om het oppositie voeren. De meeste argumenten die Sajjad aanvoert zijn in mijn ogen flut en hij gaat niet in op de positieve redenen van een kleiner en slagvaardiger college. De kwaliteit van een college wordt volgens mij niet bepaald door de kwantiteit, maar door hun politieke besluitvorming.
Ik hoop dat Sajjad deze periode zich meer zal gaan richten op de inhoud, en dat vanuit GroenLinks uitgangspunten.
Cordon Sanitair PVV: belediging van de kiezers?
Cordon Sanitair PVV: belediging of minachting van de kiezers?
De PVV roept bij de andere partijen forse weerstanden op. Daarbij geven vooral linkse partijen aan niet met de partij voor de vrijheid te willen regeren. Het CDA is slechts beperkt bereid hier uitspraken over te doen. Wel geeft het CDA aan dat het heel moeilijk zal worden om met de PVV tot overeenstemming te komen als deze partij blijft vasthouden aan zijn islamonvriendelijke standpunten. Zo langzaamaan worden de verhoudingen met en standpunten over de PVV duidelijker. Na de gemeenteraadsverkiezingen in Almere en Den Haag kiest ook de PVV zelf de kant van de oppositie.
Geert Wilders en zijn kompanen schreeuwden aanvankelijk natuurlijk en voorspelbaar moord en brand: “Nu al uitsluiten is het beledigen en minachten van de kiezers”. Natuurlijk hoort het hoog van de toren blazen van Wilders cs. bij het bepalen van hun positie en het kweken van de in hun ogen juiste stemming. Die houding spreekt kiezers van Wilders wel aan.
Echter, naar mijn mening is er geen sprake van het ‘beledigen of minachten van de kiezers’. Los van het feit dat het moeilijk spreken is namens ‘de kiezers’, de linkse partijen zijn slechts duidelijk. Dat is fijn voor de kiezers. Dan weet deze waar die aan toe is. En hij/zij kan het voor of tegen uitsluiten van de PVV ook meewegen bij het bepalen van zijn stemkeuze.
En voor de beledigde stemmers op de PVV: als ze dat doen omdat ze boos zijn op de andere (linkse) partijen, dan weten ze ook van te voren dat ze er niet veel van mogen verwachten. Echte invloed op de terreinen die hun blijkbaar aanspreken, krijgen ze waarschijnlijk niet. Dat zal de PVV niet bereiken. Dat mag je cordon sanitair noemen, want dat is het ook (eendachtig de wijze waarop het is uitgevonden in België bij het Vlaams Blok). Maar de PVV kiest daar ook uitdrukkelijk voor.
In Almere en Den Haag wordt duidelijk dat de andere partijen niets moeten hebben van de extreme en discriminerende standpunten van de PVV (verbieden hoofddoekjes, idiote subsidievoorwaarden, geen moskeeën en minaretten, geen islamitisch onderwijs, maar ook absurde bezuinigingsvoorstellen om de belastingen te kunnen verlagen). De andere politieke partijen willen niet meewerken aan deze doelen, die ze ook terecht onuitvoerbaar achten. En dat is hun goed recht en zelfs hun plicht ten opzichte van hun kiezers.
Dat de PVV alleen in een coalitie wil meedoen als er wat van deze standpunten wordt verwezenlijkt is ook hun goed recht. Maar zonder meerderheid zijn het (gelukkig) utopische doelen. Dus blijft de PVV in de oppositie, waar ze ook thuis horen en zich thuis voelen. Hier kunnen ze roepen en aandacht vragen, maar ook de aandacht krijgen van de media die ze nodig hebben om hun aanhang te vergroten.
De PVV roept bij de andere partijen forse weerstanden op. Daarbij geven vooral linkse partijen aan niet met de partij voor de vrijheid te willen regeren. Het CDA is slechts beperkt bereid hier uitspraken over te doen. Wel geeft het CDA aan dat het heel moeilijk zal worden om met de PVV tot overeenstemming te komen als deze partij blijft vasthouden aan zijn islamonvriendelijke standpunten. Zo langzaamaan worden de verhoudingen met en standpunten over de PVV duidelijker. Na de gemeenteraadsverkiezingen in Almere en Den Haag kiest ook de PVV zelf de kant van de oppositie.
Geert Wilders en zijn kompanen schreeuwden aanvankelijk natuurlijk en voorspelbaar moord en brand: “Nu al uitsluiten is het beledigen en minachten van de kiezers”. Natuurlijk hoort het hoog van de toren blazen van Wilders cs. bij het bepalen van hun positie en het kweken van de in hun ogen juiste stemming. Die houding spreekt kiezers van Wilders wel aan.
Echter, naar mijn mening is er geen sprake van het ‘beledigen of minachten van de kiezers’. Los van het feit dat het moeilijk spreken is namens ‘de kiezers’, de linkse partijen zijn slechts duidelijk. Dat is fijn voor de kiezers. Dan weet deze waar die aan toe is. En hij/zij kan het voor of tegen uitsluiten van de PVV ook meewegen bij het bepalen van zijn stemkeuze.
En voor de beledigde stemmers op de PVV: als ze dat doen omdat ze boos zijn op de andere (linkse) partijen, dan weten ze ook van te voren dat ze er niet veel van mogen verwachten. Echte invloed op de terreinen die hun blijkbaar aanspreken, krijgen ze waarschijnlijk niet. Dat zal de PVV niet bereiken. Dat mag je cordon sanitair noemen, want dat is het ook (eendachtig de wijze waarop het is uitgevonden in België bij het Vlaams Blok). Maar de PVV kiest daar ook uitdrukkelijk voor.
In Almere en Den Haag wordt duidelijk dat de andere partijen niets moeten hebben van de extreme en discriminerende standpunten van de PVV (verbieden hoofddoekjes, idiote subsidievoorwaarden, geen moskeeën en minaretten, geen islamitisch onderwijs, maar ook absurde bezuinigingsvoorstellen om de belastingen te kunnen verlagen). De andere politieke partijen willen niet meewerken aan deze doelen, die ze ook terecht onuitvoerbaar achten. En dat is hun goed recht en zelfs hun plicht ten opzichte van hun kiezers.
Dat de PVV alleen in een coalitie wil meedoen als er wat van deze standpunten wordt verwezenlijkt is ook hun goed recht. Maar zonder meerderheid zijn het (gelukkig) utopische doelen. Dus blijft de PVV in de oppositie, waar ze ook thuis horen en zich thuis voelen. Hier kunnen ze roepen en aandacht vragen, maar ook de aandacht krijgen van de media die ze nodig hebben om hun aanhang te vergroten.
XminY zoekt nieuwe donateurs
XminY heeft veel nieuwe donateurs nodig.
XminY is een uniek actiefonds dat zorgt voor financiële ondersteuning voor actiegroepen en sociale bewegingen wereldwijd. Dit zijn groepen en bewegingen die zich inzetten voor structurele economische, politieke en maatschappelijke veranderingen, vanuit de gedachte dat een andere wereld mogelijk en noodzakelijk is. Daarbij heeft XminY altijd een kritisch en eigenwijs karakter behouden.
Echter het solidariteitsfonds XminY dreigt financieel in de problemen te komen. Al meer dan 40 jaar financiert XminY actiegroepen en sociale bewegingen. Zowel in West- en Oost-Europa, het Midden Oosten, Azië, de VS, Afrika en in Latijns Amerika steunt en financiert XminY allerlei verschillende groepen die strijden voor een eerlijke, rechtvaardige, verdraagzame en schone wereld. Maar nu heeft XminY zelf dringend steun nodig.
XminY krijgt haar inkomsten uit donaties van particulieren en kan daardoor een kritische en onafhankelijke koers varen. Per jaar steunt XminY tussen de 150 en 200 groepen. Het gaat om groepen en organisaties die zich inzetten voor bijvoorbeeld de positie van migranten, rechten van seksuele minderheden, antiracisme, landrechten, betere arbeidsomstandigheden, demilitarisering, milieu, klimaat en een eerlijke verdeling van de welvaart. Kenmerkend voor de door XminY gesteunde projecten is de kritiek op het huidige systeem en het plaatsen van mens, dier en natuur boven economische belangen.
Momenteel kampt XminY met minder inkomsten De laatste jaren zijn er in verhouding te weinig nieuwe donateurs bijgekomen. Tegelijkertijd zijn er door natuurlijk verloop donateurs vertrokken. De komende 2 jaar moeten er (minimaal!) 600 donateurs bij komen. Als dit niet lukt, moet XminY reorganiseren en zullen er aanzienlijk minder groepen financieel gesteund kunnen worden. Voor actiegroepen en sociale bewegingen in zowel Nederland, Europa, maar vooral ook in Latijns-Amerika, Azië en Afrika zal hiermee een belangrijk financiële ondersteuning wegvallen voor het organiseren van acties en protest.
Vandaar dus de oproep: word donateur: https://www.xminy.nl/node/441/. Je kunt al donateur worden vanaf 5,- per maand. Als je het kan missen wordt een grotere bijdrage natuurlijk zeer op prijs gesteld en vergroot dat de kans dat XminY het gaat redden. Mocht 5,- per maand net iets te veel voor je zijn, dan kun je ook bijvoorbeeld 10,- per kwartaal betalen.
Lees verder op de website van XminY: https://www.xminy.nl
XminY is een uniek actiefonds dat zorgt voor financiële ondersteuning voor actiegroepen en sociale bewegingen wereldwijd. Dit zijn groepen en bewegingen die zich inzetten voor structurele economische, politieke en maatschappelijke veranderingen, vanuit de gedachte dat een andere wereld mogelijk en noodzakelijk is. Daarbij heeft XminY altijd een kritisch en eigenwijs karakter behouden.
Echter het solidariteitsfonds XminY dreigt financieel in de problemen te komen. Al meer dan 40 jaar financiert XminY actiegroepen en sociale bewegingen. Zowel in West- en Oost-Europa, het Midden Oosten, Azië, de VS, Afrika en in Latijns Amerika steunt en financiert XminY allerlei verschillende groepen die strijden voor een eerlijke, rechtvaardige, verdraagzame en schone wereld. Maar nu heeft XminY zelf dringend steun nodig.
XminY krijgt haar inkomsten uit donaties van particulieren en kan daardoor een kritische en onafhankelijke koers varen. Per jaar steunt XminY tussen de 150 en 200 groepen. Het gaat om groepen en organisaties die zich inzetten voor bijvoorbeeld de positie van migranten, rechten van seksuele minderheden, antiracisme, landrechten, betere arbeidsomstandigheden, demilitarisering, milieu, klimaat en een eerlijke verdeling van de welvaart. Kenmerkend voor de door XminY gesteunde projecten is de kritiek op het huidige systeem en het plaatsen van mens, dier en natuur boven economische belangen.
Momenteel kampt XminY met minder inkomsten De laatste jaren zijn er in verhouding te weinig nieuwe donateurs bijgekomen. Tegelijkertijd zijn er door natuurlijk verloop donateurs vertrokken. De komende 2 jaar moeten er (minimaal!) 600 donateurs bij komen. Als dit niet lukt, moet XminY reorganiseren en zullen er aanzienlijk minder groepen financieel gesteund kunnen worden. Voor actiegroepen en sociale bewegingen in zowel Nederland, Europa, maar vooral ook in Latijns-Amerika, Azië en Afrika zal hiermee een belangrijk financiële ondersteuning wegvallen voor het organiseren van acties en protest.
Vandaar dus de oproep: word donateur: https://www.xminy.nl/node/441/. Je kunt al donateur worden vanaf 5,- per maand. Als je het kan missen wordt een grotere bijdrage natuurlijk zeer op prijs gesteld en vergroot dat de kans dat XminY het gaat redden. Mocht 5,- per maand net iets te veel voor je zijn, dan kun je ook bijvoorbeeld 10,- per kwartaal betalen.
Lees verder op de website van XminY: https://www.xminy.nl
Greenpeace voert actie voor Orang Oetang tegen Nestlé
Greenpeace voert e-mailactie voor behoud van het leefgebied van de Orang Oetang
“Het thuis van de orang-oetan in Indonesië wordt met de grond gelijk gemaakt voor jouw KitKat.” Daarom vraagt Greenpeace aan Nestlé nu te stoppen met het gebruik van palmolie waarvoor de laatste regenwouden van Indonesië verdwijnen. Give the orang-oetan a break en doe mee!
“Nestlé gebruikt, voor producten zoals KitKat, palmolie waarvoor de laatste oerbossen van Indonesië worden vernietigd. Niet alleen een ramp voor het klimaat, maar Nestlé is hiermee ook medeverantwoordelijk voor het uitsterven van de ernstig bedreigde orang-oetan.”
Red de orang-oetan en mail Nestlé!
Ga je aapies kijken, voordat het te laat is? Ga dan naar: http://www.greenpeace.nl/campaigns/red-de-orang-oetan-mail-nestle. Let wel: het filmpje is niet geschikt voor erg jeugdige kijkers!
Website Greenpeace, donderdag 18 maart 2010 - Het hoofdkantoor van Nestlé reageerde op 17 maart 2010 met een persverklaring waarin staat dat zij de directe contracten met het Indonesische palmoliebedrijf Sinar Mas verbreken.
Dit staat vrijdag 19 maart ook in een twee pagina’s groot artikel in de regionale kranten over het Orang Oetang leefgebied (reservaat) Samboja Lestari. Daarin wordt Sinar Mas genoemd als een van de palmoliebedrijven die de grootste verantwoordelijkheid dragen voor de ontbossing van Borneo.
Greenpeace: “Helaas is dat bericht van Nestlé een rookgordijn, want het leeuwendeel van de palmolie die Nestlé van Sinar Mas koopt, loopt via de tussenhandel. Pas als Nestlé besluit ook geen palmolie van Sinar Mas te accepteren die via andere bedrijven binnenkomt, hebben ze écht een stap gezet in de strijd tegen de ontbossing van Indonesië.”
Overigens werd donderdag 18 maart ook bekend dat de KLM voor een (groter) deel biobrandstof gaat gebruiken om te vliegen. Daarbij wordt een groter beslag op biobrandstof gedaan. Volgens het Wereld Natuurfonds zou de plantaardige olie van verantwoorde plantages komen. Maakt dat het vliegen dan acceptabeler? Het risico is namelijk groot dat het een foute ontwikkeling blijft. Als er meer productie wordt verlangd, dan zullen er ook weer nieuwe plantages bijkomen. En dan verdwijnt waarschijnlijk ook weer meer tropisch regenwoud. Reizen per vliegtuig blijft in verhouding erg veel energie kosten. Schaarse energie, zeker in de toekomst, die efficiënter kan worden ingezet.
“Het thuis van de orang-oetan in Indonesië wordt met de grond gelijk gemaakt voor jouw KitKat.” Daarom vraagt Greenpeace aan Nestlé nu te stoppen met het gebruik van palmolie waarvoor de laatste regenwouden van Indonesië verdwijnen. Give the orang-oetan a break en doe mee!
“Nestlé gebruikt, voor producten zoals KitKat, palmolie waarvoor de laatste oerbossen van Indonesië worden vernietigd. Niet alleen een ramp voor het klimaat, maar Nestlé is hiermee ook medeverantwoordelijk voor het uitsterven van de ernstig bedreigde orang-oetan.”
Red de orang-oetan en mail Nestlé!
Ga je aapies kijken, voordat het te laat is? Ga dan naar: http://www.greenpeace.nl/campaigns/red-de-orang-oetan-mail-nestle. Let wel: het filmpje is niet geschikt voor erg jeugdige kijkers!
Website Greenpeace, donderdag 18 maart 2010 - Het hoofdkantoor van Nestlé reageerde op 17 maart 2010 met een persverklaring waarin staat dat zij de directe contracten met het Indonesische palmoliebedrijf Sinar Mas verbreken.
Dit staat vrijdag 19 maart ook in een twee pagina’s groot artikel in de regionale kranten over het Orang Oetang leefgebied (reservaat) Samboja Lestari. Daarin wordt Sinar Mas genoemd als een van de palmoliebedrijven die de grootste verantwoordelijkheid dragen voor de ontbossing van Borneo.
Greenpeace: “Helaas is dat bericht van Nestlé een rookgordijn, want het leeuwendeel van de palmolie die Nestlé van Sinar Mas koopt, loopt via de tussenhandel. Pas als Nestlé besluit ook geen palmolie van Sinar Mas te accepteren die via andere bedrijven binnenkomt, hebben ze écht een stap gezet in de strijd tegen de ontbossing van Indonesië.”
Overigens werd donderdag 18 maart ook bekend dat de KLM voor een (groter) deel biobrandstof gaat gebruiken om te vliegen. Daarbij wordt een groter beslag op biobrandstof gedaan. Volgens het Wereld Natuurfonds zou de plantaardige olie van verantwoorde plantages komen. Maakt dat het vliegen dan acceptabeler? Het risico is namelijk groot dat het een foute ontwikkeling blijft. Als er meer productie wordt verlangd, dan zullen er ook weer nieuwe plantages bijkomen. En dan verdwijnt waarschijnlijk ook weer meer tropisch regenwoud. Reizen per vliegtuig blijft in verhouding erg veel energie kosten. Schaarse energie, zeker in de toekomst, die efficiënter kan worden ingezet.
Fietsers geen voorrang op rotonde Beersdalweg Heerlen
Fietsers krijgen geen voorrang op rotonde Beersdalweg.
De Fietsersbond afdeling Parkstad Limburg heeft de afgelopen tijd een stevige discussie gevoerd met de gemeente Heerlen over voorrang voor fietsers op rotondes met tweerichtingen fietspaden en in het bijzonder op de nieuwe knookrotonde aan de Beersdalweg. Dit is een ingewikkelde verkeerssituatie met op- en afritten van de stadsautoweg Antwerpseweg, de belangrijkste toegangsweg naar de Woonboulevard (In de Cramer) en de toegangsweg tot een klein bedrijventerrein Ten Esschen (Handelsstraat). Het zuidelijke deel van deze knookrotonde is al klaar, het noordelijke deel wordt deze maanden aangelegd.
Voor fietsers is het kruispunt vooral van belang vanwege het moeten oversteken van de Beersdalweg op de route Hoensbroek – Heerlen en anderzijds de route naar Ten Esschen, Retersbeek en Voerendaal. Voor de fietsers en voetgangers die de Beersdalweg kruisen, wordt een brug aangelegd. Dat is natuurlijk prima. Voor het verkeer dat de Antwerpseweg wil kruisen is/wordt er aan een zijde een tweerichtingen fietspad aangelegd.
Ondanks fors aandringen van de Fietsersbond geeft de gemeente de fietser geen voorrang op deze rotondes. De gemeente geeft vooral het argument van veiligheid, in het bijzonder voor de fietsers die bij de kruising van het tweerichtingen fietspad met de afrit van rechts komen. Daar rekent het van de autoweg afkomende verkeer niet op. Maar, hoewel niet uitgesproken, lijkt het erop dat de gemeente ook (en vooral?) de doorstroming van het autoverkeer niet wil vertragen.
De Fietsersbond vindt dat hier het snelverkeer onterecht ruim baan heeft gekregen. Ook hier zou de fietser voorrang moeten krijgen. Echter ook tijdens het halfjaarlijkse overleg met wethouder Jos Offermans werd hier geen overeenstemming over bereikt.
Argumenten van de Fietsersbond:
1. Bij grote rotondes en capaciteitsrotondes zou er eigenlijk een tunnel of brug moeten zijn. De hoogste voorkeur zou dus ook een fietsbrug zijn op de route naar Voerendaal. Hier is echter geen ruimte voor. Nu wordt er gekozen voor een tweerichtingen fietspad wat (verderop) extra oversteken betekent en de ook voor fietsers ongewenste situatie oplevert van tweerichtingen kruisen van de op- en afritten. De fietser levert dus al dubbel in en zou dus niet ook nog de voorrang moeten inleveren.
2. De Fietsersbond is voorstander van uniformiteit bij de weginrichting. Dat is ook het algemene beleid van de gemeente Heerlen. Afgesproken is dat de fietser voorrang heeft op rotondes in de bebouwde kom en geen voorrang er buiten. Deze rotonde ligt binnen de bebouwde kom. Daarbij groeit ook het aantal ‘moeilijke’ rotondes, zodat de bestuurders daar ook meer ervaring mee krijgen. De meeste automobilisten hebben ook baat bij uniformiteit en handelen er ook naar. Bij de afrit, die al gereed is, krijgt de fietser regelmatig voorrang. Je kunt er als fietser echter bij een andere voorrangsregeling niet op gokken!
3. Veiligheid is een groot goed, maar deze is niet specifiek gediend met het uit de voorrang halen van de fietser. Daarmee is het voor de fietser veel moeilijker, vooral bij druk verkeer, om over te steken. Er is bij de afrit een smalle middengeleider. De veiligheid is meer gediend met het afremmen van het snelverkeer, dat enkele meters verder toch voorrang moet geven aan het verkeer op de rotonde en dus niet hard meer hoeft te rijden (wellicht een stopstreep toepassen?).
4. De inrichting en de wegmarkering van de kruising van het fietspad kan stevig worden geaccentueerd met een verhoogde aanleg (50 km drempel), rood asfalt, zebra ervoor, haaientanden en voorrangsborden, eventueel met een oranje knipperlicht.
5. Bij de afrit zou vooral voor de van rechts komende (brom)fietser de aanloop naar de rotonde ‘afremmend’ kunnen worden ingericht, bijvoorbeeld met een haakse bocht en met een bord ‘gevaarlijke kruising’.
6. Bij de oprit naar de Antwerpseweg is er voor het snelverkeer sprake van een overzichtelijke situatie, zeker wat betreft de tegemoetkomende fietser. Nu krijgt echter het snelverkeer vrij baan en wordt het aangemoedigd om de snelheid te verhogen voordat het de oprit oprijdt. Het wordt nu vooral hier moeilijk en ook gevaarlijker voor rechtdoorgaande fietsers om het begin van de oprit over te steken. Als het druk is, en dat is deze kruising het grootste deel van de dag, dan kan je er als fietser beter wegblijven.
7. Het aantal fietsers op deze weg is over het algemeen gering, zodat van noemenswaardige vertragingen bij het autoverkeer geen sprake zal zijn.
8. De gemeente is van mening dat de zwakkere positie van de fietser wordt benadrukt door hem uit de voorrang te halen. Dit dwingt de fietser om oplettender te rijden en verkleint de kans op ongevallen. Ofwel, je dwingt de fietser om niet over te steken alvorens er ook echt gelegenheid is. Naar onze mening dient ook het snelverkeer oplettend te rijden en daar zijn snelheid aan aan te passen. Nu wordt de verantwoordelijkheid te veel bij de zwakkere verkeersdeelnemer, de fietser, gelegd, dus ook een deel van de verantwoordelijkheid van het snelverkeer om veilig en oplettend te rijden. Zo slaat de balans de verkeerde kant uit.
De Fietsersbond is van mening dat conform de algemene richtlijn van de ‘fietser in de voorrang op rotondes binnen de bebouwde kom’ eerst alle mogelijke maatregelen moeten worden genomen om de fietser te faciliteren. De fietser is de zwakkere verkeersdeelnemer die deze steun nodig heeft. En de gemeente heeft ook het stimuleren van het fietsen als beleid. Pas als de inrichting echt niet mogelijk is ten faveure van de fietser, dan zou de gemeente een andere inrichting kunnen overwegen, waarbij de fietser uit de voorrang wordt gehouden. Zover zijn we bij deze reconstructie nog niet.
Echter, de gemeente kiest voor een meer pragmatische oplossing. Het fietsverkeer van en naar Voerendaal en Ten Esschen wordt ondanks het aanleggen van een mooi dubbelzijdig fietspad ontmoedigd om deze route te nemen (zeker in de spits). De fietser kan beter de fietsbrug nemen bij Nieuw Lotbroek of het fietstunneltje bij de Woonboulevard, voor menigeen omrijden dus.
Het zal niet eenvoudig worden om de voorrangssituatie bij de Beersdalweg nog in het voordeel van de fietsers te wijzigen. Maar wellicht biedt de komst van een nieuwe wethouder binnenkort een nieuwe kans. En laten we er in ieder geval vanuit gaan dat de keuze bij de Beersdalweg die ene uitzondering op de regel blijft en dat in Heerlen de fietser conform algemeen aanvaarde uitgangspunten voor weginrichting voorrang krijgt / behoudt op rotondes, de gewone en de wat moeilijkere.
De Fietsersbond afdeling Parkstad Limburg heeft de afgelopen tijd een stevige discussie gevoerd met de gemeente Heerlen over voorrang voor fietsers op rotondes met tweerichtingen fietspaden en in het bijzonder op de nieuwe knookrotonde aan de Beersdalweg. Dit is een ingewikkelde verkeerssituatie met op- en afritten van de stadsautoweg Antwerpseweg, de belangrijkste toegangsweg naar de Woonboulevard (In de Cramer) en de toegangsweg tot een klein bedrijventerrein Ten Esschen (Handelsstraat). Het zuidelijke deel van deze knookrotonde is al klaar, het noordelijke deel wordt deze maanden aangelegd.
Voor fietsers is het kruispunt vooral van belang vanwege het moeten oversteken van de Beersdalweg op de route Hoensbroek – Heerlen en anderzijds de route naar Ten Esschen, Retersbeek en Voerendaal. Voor de fietsers en voetgangers die de Beersdalweg kruisen, wordt een brug aangelegd. Dat is natuurlijk prima. Voor het verkeer dat de Antwerpseweg wil kruisen is/wordt er aan een zijde een tweerichtingen fietspad aangelegd.
Ondanks fors aandringen van de Fietsersbond geeft de gemeente de fietser geen voorrang op deze rotondes. De gemeente geeft vooral het argument van veiligheid, in het bijzonder voor de fietsers die bij de kruising van het tweerichtingen fietspad met de afrit van rechts komen. Daar rekent het van de autoweg afkomende verkeer niet op. Maar, hoewel niet uitgesproken, lijkt het erop dat de gemeente ook (en vooral?) de doorstroming van het autoverkeer niet wil vertragen.
De Fietsersbond vindt dat hier het snelverkeer onterecht ruim baan heeft gekregen. Ook hier zou de fietser voorrang moeten krijgen. Echter ook tijdens het halfjaarlijkse overleg met wethouder Jos Offermans werd hier geen overeenstemming over bereikt.
Argumenten van de Fietsersbond:
1. Bij grote rotondes en capaciteitsrotondes zou er eigenlijk een tunnel of brug moeten zijn. De hoogste voorkeur zou dus ook een fietsbrug zijn op de route naar Voerendaal. Hier is echter geen ruimte voor. Nu wordt er gekozen voor een tweerichtingen fietspad wat (verderop) extra oversteken betekent en de ook voor fietsers ongewenste situatie oplevert van tweerichtingen kruisen van de op- en afritten. De fietser levert dus al dubbel in en zou dus niet ook nog de voorrang moeten inleveren.
2. De Fietsersbond is voorstander van uniformiteit bij de weginrichting. Dat is ook het algemene beleid van de gemeente Heerlen. Afgesproken is dat de fietser voorrang heeft op rotondes in de bebouwde kom en geen voorrang er buiten. Deze rotonde ligt binnen de bebouwde kom. Daarbij groeit ook het aantal ‘moeilijke’ rotondes, zodat de bestuurders daar ook meer ervaring mee krijgen. De meeste automobilisten hebben ook baat bij uniformiteit en handelen er ook naar. Bij de afrit, die al gereed is, krijgt de fietser regelmatig voorrang. Je kunt er als fietser echter bij een andere voorrangsregeling niet op gokken!
3. Veiligheid is een groot goed, maar deze is niet specifiek gediend met het uit de voorrang halen van de fietser. Daarmee is het voor de fietser veel moeilijker, vooral bij druk verkeer, om over te steken. Er is bij de afrit een smalle middengeleider. De veiligheid is meer gediend met het afremmen van het snelverkeer, dat enkele meters verder toch voorrang moet geven aan het verkeer op de rotonde en dus niet hard meer hoeft te rijden (wellicht een stopstreep toepassen?).
4. De inrichting en de wegmarkering van de kruising van het fietspad kan stevig worden geaccentueerd met een verhoogde aanleg (50 km drempel), rood asfalt, zebra ervoor, haaientanden en voorrangsborden, eventueel met een oranje knipperlicht.
5. Bij de afrit zou vooral voor de van rechts komende (brom)fietser de aanloop naar de rotonde ‘afremmend’ kunnen worden ingericht, bijvoorbeeld met een haakse bocht en met een bord ‘gevaarlijke kruising’.
6. Bij de oprit naar de Antwerpseweg is er voor het snelverkeer sprake van een overzichtelijke situatie, zeker wat betreft de tegemoetkomende fietser. Nu krijgt echter het snelverkeer vrij baan en wordt het aangemoedigd om de snelheid te verhogen voordat het de oprit oprijdt. Het wordt nu vooral hier moeilijk en ook gevaarlijker voor rechtdoorgaande fietsers om het begin van de oprit over te steken. Als het druk is, en dat is deze kruising het grootste deel van de dag, dan kan je er als fietser beter wegblijven.
7. Het aantal fietsers op deze weg is over het algemeen gering, zodat van noemenswaardige vertragingen bij het autoverkeer geen sprake zal zijn.
8. De gemeente is van mening dat de zwakkere positie van de fietser wordt benadrukt door hem uit de voorrang te halen. Dit dwingt de fietser om oplettender te rijden en verkleint de kans op ongevallen. Ofwel, je dwingt de fietser om niet over te steken alvorens er ook echt gelegenheid is. Naar onze mening dient ook het snelverkeer oplettend te rijden en daar zijn snelheid aan aan te passen. Nu wordt de verantwoordelijkheid te veel bij de zwakkere verkeersdeelnemer, de fietser, gelegd, dus ook een deel van de verantwoordelijkheid van het snelverkeer om veilig en oplettend te rijden. Zo slaat de balans de verkeerde kant uit.
De Fietsersbond is van mening dat conform de algemene richtlijn van de ‘fietser in de voorrang op rotondes binnen de bebouwde kom’ eerst alle mogelijke maatregelen moeten worden genomen om de fietser te faciliteren. De fietser is de zwakkere verkeersdeelnemer die deze steun nodig heeft. En de gemeente heeft ook het stimuleren van het fietsen als beleid. Pas als de inrichting echt niet mogelijk is ten faveure van de fietser, dan zou de gemeente een andere inrichting kunnen overwegen, waarbij de fietser uit de voorrang wordt gehouden. Zover zijn we bij deze reconstructie nog niet.
Echter, de gemeente kiest voor een meer pragmatische oplossing. Het fietsverkeer van en naar Voerendaal en Ten Esschen wordt ondanks het aanleggen van een mooi dubbelzijdig fietspad ontmoedigd om deze route te nemen (zeker in de spits). De fietser kan beter de fietsbrug nemen bij Nieuw Lotbroek of het fietstunneltje bij de Woonboulevard, voor menigeen omrijden dus.
Het zal niet eenvoudig worden om de voorrangssituatie bij de Beersdalweg nog in het voordeel van de fietsers te wijzigen. Maar wellicht biedt de komst van een nieuwe wethouder binnenkort een nieuwe kans. En laten we er in ieder geval vanuit gaan dat de keuze bij de Beersdalweg die ene uitzondering op de regel blijft en dat in Heerlen de fietser conform algemeen aanvaarde uitgangspunten voor weginrichting voorrang krijgt / behoudt op rotondes, de gewone en de wat moeilijkere.
Redelijk resultaat GroenLinks in Heerlen
Uitslag gemeenteraadsverkiezingen GroenLinks Heerlen:
redelijk resultaat
Nu na enkele weken de kruitdampen van de verkiezingscampagne zijn opgetrokken en de kiezer heeft gesproken, geef ik graag nog een korte terugblik. GroenLinks heeft in Heerlen zijn raadszetel behouden. Echter, bijzonder opvallend is dat de kiezer niet lijsttrekker Sajjad Rahnama’i heeft gekozen maar de nummer 3, Sylvia Vaessen. In Heerlen zijn van de 73.522 kiesgerechtigden er slechts 32.748 naar de stembus gekomen. Dat is een mager opkomstpercentage van 44,5 %. De kiesdeler is daarmee ‘slechts’ 885 stemmen.
In Heerlen heeft GroenLinks nu 1178 stemmen ofwel 3,6 % behaald en daarmee ruim één zetel. Met de lagere opkomst meegerekend, was dit procentueel een lichte winst ten opzichte van 2006: 1288 stemmen, 3,3 %. Dit lijkt in overeenstemming met de landelijke trend voor deze verkiezingen voor GroenLinks. Over het algemeen is dus ook de GroenLinks-stemmer in Heerlen zijn partij trouw gebleven.
Één zetel is echter maar mager. GroenLinks is in Heerlen altijd een kleine partij geweest. Van 1986 tot 2006 heeft de partij en zijn voorganger PPR, PSP, CPN en EVP slechts twee raadszetels gehad. Met de verkiezingen in 2006 was 1 zetel verlies ingecalculeerd. Dit vanwege het vertrek van Mohammed Ben Moussa met 569 voorkeurstemmen in 2002. En vanwege het introduceren van een nieuwe politieke leider, die het altijd moeilijk krijgt tegen de ‘gevestigde orde’.
Maar in 2006 werd wel het doel gesteld om in 2010 met een dan meer ervaren fractie die tweede zetel terug te winnen. Dat is niet gelukt. De ene zetel is wel gehandhaafd en dat is zeker niet negatief. Het resultaat voor GroenLinks is dus ‘redelijk’ te noemen.
Minder positief is het resultaat van lijsttrekker Sajjad Rahnama’i. Ten eerste heeft de kiezer volgens de kieswet een andere kandidaat gekozen: Sylvia Vaessen. Zij is op basis van voorkeurstemmen gekozen: 324 stemmen (27,5 %) tegenover Sajjad met 319 stemmen, 27 %. Dat is weliswaar in stemmen geen groot verschil, maar het resultaat van Sajjad is maar zeer matig. Deze verkiezingen hebben tegen de trend van GroenLinks in geleid tot een slechter resultaat voor Sajjad dan 4 jaar geleden. In 2006 haalde Sajjad 401 stemmen of 31 % van de GroenLinks stemmen. Dat was ook niet veel, maar was het was te billijken vanuit zijn toentertijd bij het grote publiek volkomen onbekend zijn.
Nu was hij de lijsttrekker en 4 jaar lang het gezicht van GroenLinks in Heerlen. Sylvia is wel de eerste vrouw op de lijst en zij heeft ook een achterban vanuit haar maatschappelijke werk, waar GroenLinks zich mee associeert.
Dat de kiezer op deze wijze zijn voorkeur uitspreekt, is wel een signaal. Naar mijn mening heeft Sajjad ook in politiek opzicht verloren. 73 % van onze kiezers heeft wel op GroenLinks gestemd maar niet op lijsttrekker en boegbeeld Sajjad Rahnama’i. Zelfs als rekening wordt gehouden met de lagere opkomst, dan behaalde Sajjad 13 % minder voorkeurstemmen (27 om 31 %) dan in 2006. Er zou kunnen worden gespeculeerd over het hoe en waarom van deze uitslag, en vooral wat er zou zijn gebeurd als Sajjad geen lijsttrekker zou zijn geweest. Wie hadden dan niet op GroenLinks gestemd en wie net wel? Dat is echter net zo veel koffiedik kijken als voor de verkiezingen winst voorspellen.
Maar het feit ligt er dat een grote meerderheid van de GroenLinks kiezers op onze partij heeft gestemd en niet op zijn lijsttrekker Sajjad. Die verhoudingen van voorkeurstemmen binnen een kieslijst zijn niet gebruikelijk. De conclusie lijkt daarom gerechtvaardigd dat de GroenLinks kiezer zich niet in hoge mate aangesproken heeft gevoeld door de politieke vertaling van GroenLinkse uitgangspunten door Sajjad de afgelopen 4 jaar. En ook niet door de specifieke profilering van Sajjad tijdens de verkiezingscampagne (pragmatisch, afstand nemen van het ‘oude GroenLinks’; besluitvorming vanuit linkse en groene uitgangspunten ingegeven, maar vaak ook beïnvloed door de ‘situationele’ voor en tegenargumenten van ieder onderwerp).
Het was dan ook niet helemaal vanzelfsprekend dat Sajjad het raadslid werd. In de politiek is het gebruikelijk dat de lijsttrekker of politiek leider zijn verantwoordelijkheid neemt als het minder goed gaat. Normaal gesproken stapt hij of zij op. Dat vindt Sajjad Rahnama’i ook: “Uiteraard heb ik wat je aangeeft (mij terug trekken) sterk overwogen om vele redenen”. Hij heeft ook aan Sylvia aangeboden dat hij dan fractieassistent wordt.
Maar Sylvia Vaessen wilde niet alléén voor GroenLinks in de gemeenteraad gaan zitten. Ik heb twee keer een half uur met haar daarover getelefoneerd, maar haar standpunt was begrijpelijk, duidelijk en verdient ook het volle respect. Zij vindt dat ze er nog helemaal niet klaar voor is. Deze taak is een maat te groot. Ook als alle ondersteuning wordt aangeboden en een inwerkperiode in acht wordt genomen. Ze vindt dat ze nog niet kan debatteren zoals dat van een fractievoorzitter wordt verlangd. Ze was er volledig van uitgegaan dat als ze gekozen zou worden, dat dit als tweede of derde raadslid zou zijn. Dan kan je min of meer in de luwte groeien. Nu zou ze te veel in het diepe worden gegooid. Sylvia gaat zich de komende vier jaar wel explicieter voorbereiden op het raadslidmaatschap. Als ze weer voor de keuze mocht staan, dat ze dan wel vol vertrouwen ‘ja, ik doe het’ kan zeggen.
Een andere optie voor de invulling van het raadslidmaatschap zou nummer 2 Fer Gubbels zijn geweest. Fer was door de kandidatencommissie voorgesteld om lijsttrekker te worden van een driemanschap (met Sajjad en mij). Dat zag hij in beginsel wel zitten. Echter de ledenvergadering heeft anders beslist. En die keuze respecteert hij. Dus is Sajjad Rahnama’i weer raadslid voor GroenLinks geworden.
Binnenkort wordt duidelijk hoe dat in de raad wordt ingevuld. Inmiddels is gebleken dat GroenLinks niet deelneemt aan coalitieonderhandelingen. Er zijn teveel andere en vooral grotere partijen in de raad, om hierbij een rol van betekenis te kunnen spelen. Hoe de fractie zelf gaat functioneren in de komende periode, dat zal ook binnenkort wel duidelijk worden. Wat de structuur en de frequentie van vergaderen betreft, zijn hier de laatste maanden al duidelijke verbeteringen waarneembaar. Ook moet worden bepaald wie de fractieassistenten worden. De vorige periode waren dat er drie. Als dat nu weer mag, dan komen naar mijn mening Sylvia, Fer en Brigitte Vervoort daar als eersten voor in aanmerking.
Dat brengt mij op mijn toekomstige rol. Die is nog niet duidelijk. Voor de verkiezingen heb ik aangegeven dat ik een (beperkte) rol overweeg als ik meer dan 25 stemmen zou krijgen. Dat zijn er dus 29 geworden. Dus ga ik me op een of andere manier weer inzetten voor GroenLinks Heerlen. Wat mijn rol wordt, of het een incidentele of structurele wordt, inhoudelijk op enkele terreinen of gewoon wat zich aandient, zal ik nog bezien. Vanzelfsprekend in overleg met de fractie en bestuur. Mijn opstelling zal voor een belangrijk deel afhangen van de positie en standpunten die Sajjad in de raad zal innemen. Ik vind dat er een duidelijke aanpassing moet zijn ten opzichte van de afgelopen vier jaar. Meer GroenLinkse uitgangspunten en minder pragmatisme. En vooral een meer constructieve opstelling in de raad, in plaats het bijna voortdurende gehakketak met de SP. Ik zal daarvoor een notitie die ik in september 2009 heb gemaakt eens oppoetsen.
Binnenkort zal er wel een ledenvergadering worden georganiseerd en dan zullen we wel vernemen hoe Sajjad deze verkiezingsuitslag interpreteert.
redelijk resultaat
Nu na enkele weken de kruitdampen van de verkiezingscampagne zijn opgetrokken en de kiezer heeft gesproken, geef ik graag nog een korte terugblik. GroenLinks heeft in Heerlen zijn raadszetel behouden. Echter, bijzonder opvallend is dat de kiezer niet lijsttrekker Sajjad Rahnama’i heeft gekozen maar de nummer 3, Sylvia Vaessen. In Heerlen zijn van de 73.522 kiesgerechtigden er slechts 32.748 naar de stembus gekomen. Dat is een mager opkomstpercentage van 44,5 %. De kiesdeler is daarmee ‘slechts’ 885 stemmen.
In Heerlen heeft GroenLinks nu 1178 stemmen ofwel 3,6 % behaald en daarmee ruim één zetel. Met de lagere opkomst meegerekend, was dit procentueel een lichte winst ten opzichte van 2006: 1288 stemmen, 3,3 %. Dit lijkt in overeenstemming met de landelijke trend voor deze verkiezingen voor GroenLinks. Over het algemeen is dus ook de GroenLinks-stemmer in Heerlen zijn partij trouw gebleven.
Één zetel is echter maar mager. GroenLinks is in Heerlen altijd een kleine partij geweest. Van 1986 tot 2006 heeft de partij en zijn voorganger PPR, PSP, CPN en EVP slechts twee raadszetels gehad. Met de verkiezingen in 2006 was 1 zetel verlies ingecalculeerd. Dit vanwege het vertrek van Mohammed Ben Moussa met 569 voorkeurstemmen in 2002. En vanwege het introduceren van een nieuwe politieke leider, die het altijd moeilijk krijgt tegen de ‘gevestigde orde’.
Maar in 2006 werd wel het doel gesteld om in 2010 met een dan meer ervaren fractie die tweede zetel terug te winnen. Dat is niet gelukt. De ene zetel is wel gehandhaafd en dat is zeker niet negatief. Het resultaat voor GroenLinks is dus ‘redelijk’ te noemen.
Minder positief is het resultaat van lijsttrekker Sajjad Rahnama’i. Ten eerste heeft de kiezer volgens de kieswet een andere kandidaat gekozen: Sylvia Vaessen. Zij is op basis van voorkeurstemmen gekozen: 324 stemmen (27,5 %) tegenover Sajjad met 319 stemmen, 27 %. Dat is weliswaar in stemmen geen groot verschil, maar het resultaat van Sajjad is maar zeer matig. Deze verkiezingen hebben tegen de trend van GroenLinks in geleid tot een slechter resultaat voor Sajjad dan 4 jaar geleden. In 2006 haalde Sajjad 401 stemmen of 31 % van de GroenLinks stemmen. Dat was ook niet veel, maar was het was te billijken vanuit zijn toentertijd bij het grote publiek volkomen onbekend zijn.
Nu was hij de lijsttrekker en 4 jaar lang het gezicht van GroenLinks in Heerlen. Sylvia is wel de eerste vrouw op de lijst en zij heeft ook een achterban vanuit haar maatschappelijke werk, waar GroenLinks zich mee associeert.
Dat de kiezer op deze wijze zijn voorkeur uitspreekt, is wel een signaal. Naar mijn mening heeft Sajjad ook in politiek opzicht verloren. 73 % van onze kiezers heeft wel op GroenLinks gestemd maar niet op lijsttrekker en boegbeeld Sajjad Rahnama’i. Zelfs als rekening wordt gehouden met de lagere opkomst, dan behaalde Sajjad 13 % minder voorkeurstemmen (27 om 31 %) dan in 2006. Er zou kunnen worden gespeculeerd over het hoe en waarom van deze uitslag, en vooral wat er zou zijn gebeurd als Sajjad geen lijsttrekker zou zijn geweest. Wie hadden dan niet op GroenLinks gestemd en wie net wel? Dat is echter net zo veel koffiedik kijken als voor de verkiezingen winst voorspellen.
Maar het feit ligt er dat een grote meerderheid van de GroenLinks kiezers op onze partij heeft gestemd en niet op zijn lijsttrekker Sajjad. Die verhoudingen van voorkeurstemmen binnen een kieslijst zijn niet gebruikelijk. De conclusie lijkt daarom gerechtvaardigd dat de GroenLinks kiezer zich niet in hoge mate aangesproken heeft gevoeld door de politieke vertaling van GroenLinkse uitgangspunten door Sajjad de afgelopen 4 jaar. En ook niet door de specifieke profilering van Sajjad tijdens de verkiezingscampagne (pragmatisch, afstand nemen van het ‘oude GroenLinks’; besluitvorming vanuit linkse en groene uitgangspunten ingegeven, maar vaak ook beïnvloed door de ‘situationele’ voor en tegenargumenten van ieder onderwerp).
Het was dan ook niet helemaal vanzelfsprekend dat Sajjad het raadslid werd. In de politiek is het gebruikelijk dat de lijsttrekker of politiek leider zijn verantwoordelijkheid neemt als het minder goed gaat. Normaal gesproken stapt hij of zij op. Dat vindt Sajjad Rahnama’i ook: “Uiteraard heb ik wat je aangeeft (mij terug trekken) sterk overwogen om vele redenen”. Hij heeft ook aan Sylvia aangeboden dat hij dan fractieassistent wordt.
Maar Sylvia Vaessen wilde niet alléén voor GroenLinks in de gemeenteraad gaan zitten. Ik heb twee keer een half uur met haar daarover getelefoneerd, maar haar standpunt was begrijpelijk, duidelijk en verdient ook het volle respect. Zij vindt dat ze er nog helemaal niet klaar voor is. Deze taak is een maat te groot. Ook als alle ondersteuning wordt aangeboden en een inwerkperiode in acht wordt genomen. Ze vindt dat ze nog niet kan debatteren zoals dat van een fractievoorzitter wordt verlangd. Ze was er volledig van uitgegaan dat als ze gekozen zou worden, dat dit als tweede of derde raadslid zou zijn. Dan kan je min of meer in de luwte groeien. Nu zou ze te veel in het diepe worden gegooid. Sylvia gaat zich de komende vier jaar wel explicieter voorbereiden op het raadslidmaatschap. Als ze weer voor de keuze mocht staan, dat ze dan wel vol vertrouwen ‘ja, ik doe het’ kan zeggen.
Een andere optie voor de invulling van het raadslidmaatschap zou nummer 2 Fer Gubbels zijn geweest. Fer was door de kandidatencommissie voorgesteld om lijsttrekker te worden van een driemanschap (met Sajjad en mij). Dat zag hij in beginsel wel zitten. Echter de ledenvergadering heeft anders beslist. En die keuze respecteert hij. Dus is Sajjad Rahnama’i weer raadslid voor GroenLinks geworden.
Binnenkort wordt duidelijk hoe dat in de raad wordt ingevuld. Inmiddels is gebleken dat GroenLinks niet deelneemt aan coalitieonderhandelingen. Er zijn teveel andere en vooral grotere partijen in de raad, om hierbij een rol van betekenis te kunnen spelen. Hoe de fractie zelf gaat functioneren in de komende periode, dat zal ook binnenkort wel duidelijk worden. Wat de structuur en de frequentie van vergaderen betreft, zijn hier de laatste maanden al duidelijke verbeteringen waarneembaar. Ook moet worden bepaald wie de fractieassistenten worden. De vorige periode waren dat er drie. Als dat nu weer mag, dan komen naar mijn mening Sylvia, Fer en Brigitte Vervoort daar als eersten voor in aanmerking.
Dat brengt mij op mijn toekomstige rol. Die is nog niet duidelijk. Voor de verkiezingen heb ik aangegeven dat ik een (beperkte) rol overweeg als ik meer dan 25 stemmen zou krijgen. Dat zijn er dus 29 geworden. Dus ga ik me op een of andere manier weer inzetten voor GroenLinks Heerlen. Wat mijn rol wordt, of het een incidentele of structurele wordt, inhoudelijk op enkele terreinen of gewoon wat zich aandient, zal ik nog bezien. Vanzelfsprekend in overleg met de fractie en bestuur. Mijn opstelling zal voor een belangrijk deel afhangen van de positie en standpunten die Sajjad in de raad zal innemen. Ik vind dat er een duidelijke aanpassing moet zijn ten opzichte van de afgelopen vier jaar. Meer GroenLinkse uitgangspunten en minder pragmatisme. En vooral een meer constructieve opstelling in de raad, in plaats het bijna voortdurende gehakketak met de SP. Ik zal daarvoor een notitie die ik in september 2009 heb gemaakt eens oppoetsen.
Binnenkort zal er wel een ledenvergadering worden georganiseerd en dan zullen we wel vernemen hoe Sajjad deze verkiezingsuitslag interpreteert.
Abonneren op:
Posts (Atom)