Tip voor de zwevende kiezer

Tip voor de zwevende kiezer

De verkiezingen komen eraan. Wat zal ik dit keer stemmen? Dit is geen probleem waar iedereen van wakker ligt. Maar je hebt onder de mensen die wel de verantwoordelijkheid willen nemen om te gaan stemmen er toch best veel die twijfelen op welke partij. Er zijn mensen die veel weten van de politiek en bij elke partij meer de nadelen zien dan positieve punten. Dan is het natuurlijk ook moeilijk kiezen. Ik wil me nu echter richten op de zwevende kiezer die in verhouding weinig informatie heeft om zijn/haar keuze te bepalen.

Het is nu de tijd van de verkiezingscampagne. Vooral de lijsttrekkers van de zittende partijen zijn in beeld. Als ze worden geïnterviewd, gaat het voor een groot deel over persoonlijke zaken. De politieke discussie is vrij oppervlakkig en om zich van de ander te onderscheiden zijn debatten vaak venijnig.   En bij politiek lastige vragen kan men de ontwijkende en goedpratende antwoorden echt voorspellen. Regelmatig worden burgers uitgenodigd om die voor de betreffende partij controversiële onderwerpen aan te kaarten. De lijsttrekkers zijn door hun mediadokters getraind op het tonen van veel begrip en meelevendheid. Als de politieke boodschap anders is, wordt daar niet te hard de nadruk op gelegd en wordt toegezegd om er op door te praten, op bezoek te gaan of tenminste samen naar oplossingen te zoeken.

De websites van de politieke partijen zijn bronnen van informatie, maar die zijn natuurlijk erg ‘partijdig’ en geven wellicht een te rooskleurig beeld voor de kritische kiezer. Deze kan ook de verkiezingsprogramma’s doorworstelen. Maar behalve dat ze vaak erg omvangrijk zijn (althans bij serieuze partijen) en in een bepaald vakjargon geschreven zijn, geven ze ook meer een gewenste richting aan dan dat echte realiteitswaarde hebben. Wat daarvan overblijft, blijkt pas na de verkiezingen bij de coalitieonderhandelingen en vaak nog later. Dat neemt niet weg dat een duidelijk verkiezingsprogramma op zich waardevol is omdat de partij er later op kan worden aangesproken of zelfs ter verantwoording worden geroepen als men er fors van afwijkt.

De stem- of kieswijzerprogramma’s kunnen natuurlijk wel behulpzaam zijn bij het vergelijken van politieke partijen, maar regelmatig worden vanuit de geboden stellingen  onverwachte adviezen gegeven.   Ze zijn dan volgens mij niet meer dan een nuttig hulpmiddel.

Mijn tip voor de zwevende kiezer is dan ook: volg de politiek door het jaar heen. Lees de krant, kijk het journaal en de serieuzere actualiteitenprogramma’s, abonneer je op nieuwsbrieven van de partijen waar je je verwant aan voelt. Daarbij hoef je niet ieder onderwerp te volgen, maar vooral die waar je affiniteit mee hebt. Je leert politieke partijen beter kennen door hun daden dan door hun voornemens. Je bouwt als het ware in je geheugen je eigen databank op. Als die politieke partijen opvallen door hun voorstellen en keuzes bij onderwerpen die je van belang vindt, dan is dat een redelijk betrouwbare leidraad voor de toekomstige keuzes. Het volgen van de politiek is daarbij ook nog best interessant.

Voor de komende verkiezingen kan je voor een  aantal punten terugdenken en je een beeld vormen. Maar mijn tip geldt ook voor na 17 maart: volg de politiek op hoofdlijnen vanaf de coalitieonderhandelingen en daarna in hun dagelijkse werk. Het beeld dat je daarvan krijgt is betrouwbaarder, dan dat van de verkiezingscampagnes nu. En de keuze van de politieke partij wordt een stuk gemakkelijker.

Inmiddels vraag ik me af of ik met mijn tip veel mensen zal bereiken in een tijd waar menigeen geen gebruik meer maakt van de serieuze nieuwsmedia en hun mening vooral bepaalt op basis van wat sociale media hun bieden. Het is zelfs griezelig om te zien hoe populisme zijn voedingsbodem vindt in het bieden van simpele oplossingen die aardig klinken maar niet zullen werken of ook forse nadelen hebben die niet worden genoemd. Om deze boodschappen te doorzien of te kunnen weerleggen, is vaak meer achtergrondkennis nodig dan menigeen heeft. Veel burgers zullen naar mijn mening meer moeite moeten doen om de maatschappelijke problemen voldoende evenwichtig te kunnen doorgronden.