10 april: Fotopresentatie ‘Cursus geven in Ho Chi Minh City’ (Vietnam) – de maatschappelijke context.

Donderdag 10 april, 19.30 uur in café Pelt:

Fotopresentatie ‘Cursus geven in Ho Chi Minh City’ (Vietnam) – de maatschappelijke context.

Ik mocht van maandag 17 t/m vrijdag 21 februari een cursus geven aan medewerkers van ‘the Steering Center of the Urban Flood Control Program’ van de ‘Ho Chi Minh City People’s Committee’ (het gemeentebestuur van HCMC). Deze organisatie is vergelijkbaar met een waterschap, maar dan voor de stad. HCMC is een sterk groeiende stad van officieel zo’n 10 miljoen inwoners. Er vindt forse economische groei plaats met in het centrum veel nieuwbouw (hoogbouw).

De wateropgaves van SCFC zijn enorm. Regelmatig vinden er overstromingen plaats, die worden veroorzaakt vanuit drie bronnen: bij vloed door getijdestromen, bovenstrooms via de rivier de Saigon en door de regenval in de stad zelf. Via rivierarmen dringt de vloed de stad binnen. In die zijtakken wordt ook het regenwater opgevangen. En het regent er regelmatig erg hard. In de moesontijd valt er drie keer zoveel regen als bij ons in een jaar.

Slechts een derde van de gewenste riolering is aangelegd en dat is hoofdzakelijk een gemengd systeem van regenwater en afvalwater. De rest van de bebouwing heeft nog septic tanks. Van de 12 benodigde zuiveringsinstallaties functioneert er twee en is er één is in voorbereiding. Het meeste rioolwater wordt dus nog ongezuiverd in de rivieren geloosd. We hebben de grootste rioolwaterzuiveringsinstallatie bezocht.

De problemen in de stad worden nog vergroot doordat de bodem in gebieden nabij de rivier daalt en vanwege de klimaatverandering en zeespiegelstijging komt de vloed hoger.

Op donderdag 10 april zal ik een fotopresentatie geven van mijn belevenissen in Ho Chi Minh Stad. Ik zal dan niet zo zeer in gaan op het onderwerp waarover ik die cursus heb gegeven, maar meer vertellen over de maatschappelijke context van waterproblemen, de overheidsstructuur, ontwikkelingssamenwerking via de Nederlandse watersector en Vietnam als ‘transitieland’. Waar ‘we’ in Nederland bij ontwikkelingssamenwerking vooral denken aan projecten op het platteland en krottenwijken in Afrika, India en Zuid-Amerika, mag wel worden gesteld dat Vietnam een andere wereld is.

Waarschijnlijk wordt de volgende cursussen verbonden aan een of meerdere grote projecten in HCMC. Gedeeltelijk misschien wel te ambitieus projecten? Maar een fotoserie in dat betreffende gebied laat wel zien dat daar een aantal zaken daar dringend verbeterd moet worden.  We hebben onder andere hiervoor gesprekken gevoerd met de waterspecialist van de Nederlandse ambassade in Hanoi, de Nederlandse consul in HCMC, een ambtenaar van de gemeente Rotterdam en vertegenwoordigers van Nederlandse adviesbureaus. Zo vertel ik ook over mijn inkijk in het werk van de Nederlandse diplomatieke dienst. Maar ik heb ook de gelegenheid genomen om aandacht te vragen voor de kledingindustrie in Vietnam, die ook naar Nederland exporteert, en de mogelijke problemen van  lage lonen en slechte werkomstandigheden. De presentatie wordt afgesloten met een aantal foto’s van het museum ter herinnering aan de Vietnamoorlog. De oude naam was eigenlijk veelzeggender: The US War Crime Museum.  

Vanzelfsprekend zijn er voldoende mogelijkheden voor het stellen van vragen, gesprek en wellicht discussie. Voor wie niet in de gelegenheid is om mijn fotopresentatie op donderdag10 april bij te wonen en toch geïnteresseerd is, kan ik mijn verslag op mijn blog Harrie Winteraeken online http://bitly.com/1luZN4g en de fotoseries op mijn Facebook-pagina van harte aanbevelen

Café Mondiaal 3 april over 'kleinschalige ontwikkelingsprojecten'

Persbericht

Café Mondiaal, 9^de aflevering.

Donderdag 3 april, aanvang 19.30 uur.

Café Pelt, Pancratiusplein 48, Heerlen.

Kleinschalige ontwikkelingsprojecten.

Ze zijn er best veel: kleinschalige ontwikkelingsprojecten. Vaak komen ze voort uit persoonlijke initiatieven of van een kleine groep. Voor een deel zijn het langjarige relaties, bijvoorbeeld voortgekomen uit de contacten met missionarissen of bezoeken van mensen aan het betreffende gebied. Tegenwoordig zijn het wel meestal formele projecten, aangesloten bij een groter geheel of tenminste een eigen stichting.

Als voorbeeld zal Sophie Schins van de Vastenaktie Oostelijke Mijnstreek / Parkstad Limburg de projecten van Tineke en Gerrit Koenders uit Landgraaf voorstellen.  Zij zijn in 2010 voor 5 jaar naar Ghana vertrokken. Sophie vertelt over de droom van Tineke en haar werk in het weeshuis ‘Safe our lives’ in Anwiankwanta.

Tineke en Gerrit werken voor de stichting ‘Kans voor open doel’  Gerrit promoot het voetballen en in het bijzonder het verbeteren van velden en trainingsmogelijkheden.

Samen werken ze ook om de hygiënische omstandigheden te verbeteren in zes dorpen in het Denyase Ashanti district. Het project zorgt voor waterputten en sanitaire voorzieningen.

Sophie Schins heeft de projecten van Tineke en Gerrit Koenders begin dit jaar zelf bezocht.

Aan de hand van dit en andere voorbeelden zal het gesprek gaan over kleinschalige ontwikkelingsprojecten. Wat zijn de voordelen en wat de nadelen? Zijn ze voldoende effectief of slechts goedwillend amateurisme of een druppel op een gloeiende plaat? Wellicht kunnen we ze vergelijken met grootschaligere ontwikkelingsprojecten van landelijke hulporganisaties. En met andere vormen van (nationale) ontwikkelingshulp?

Vredesplatform Heerlen: gemis dat NSS-top niet over kernwapens gaat.

Vredesplatform Heerlen: gemis dat NSS-top niet over wapenwedloop gaat

Het is een gemis dat de internationale topconferentie NSS in Den Haag niet gaat over het bezit van kernwapens en ontwapening.

Maar het is wel goed dat er nu gesproken wordt over het  gevaar dat nucleair materiaal in handen van terroristen kan komen. 

Vredesplatform
Dat zegt voorzitter Harry Winteraeken van het Vredesplatform Heerlen. Dit platform is al actief sinds het verzet tegen de voorgenomen plaatsing van kruisraketten in de jaren tachtig van de vorige eeuw. In die periode ontstond er een massabeweging tegen de kernwapenwedloop. Er is nog een kleine standvastige club van vredesactivisten over.

Wapenwedloop
Het Vredesplatform wijst er op dat er nog steeds grote hoeveelheden kernwapens op de wereld zijn die de aarde kunnen vernietigen. Er had dus nog een top aan vast kunnen worden geplakt om dit ook te bespreken vindt Winteraeken.
Obama
De NSS topconferentie vindt dinsdag en woensdag in Den Haag plaats. Daar zijn 53 wereldleiders te gast, waaronder president Obama van de Verenigde Staten.

Het interview op L1: http://bit.ly/1kYmLOH

 

Stemadvies: GroenLinks nummer 3 Sylvia Vaessen

Voor het eerst sinds 1986 sta ik niet op de kandidatenlijst van GroenLinks voor de gemeenteraad in Heerlen. Ik kon mij niet meer verenigen met het lijsttrekkerschap van Sajjad Rahnama’ï. Ik gun Sajjad meer tijd voor zijn al bijzonder succesvolle carrière als medisch specialist en voor zijn jonge gezin.

Mijn absolute voorkeur voor de eerste plek op de kieslijst was Sylvia Vaessen. Bij de raadsverkiezingen van 2010 stond zij op plek 2. Zij behaalde bij die verkiezingen meer stemmen dan Sajjad die toen al 4 jaar ons raadslid was. Een duidelijker signaal kon onze kiezer niet geven. In feite was Sylvia ons gekozen raadslid. Sajjad wist haar echter te overreden om ‘slechts’ fractie-assistent te worden en hij kon zelf het raadslidmaatschap continueren.

Sylvia heeft mij echter uitdrukkelijk toegezegd dat als ze nu weer met voorkeurstemmen wordt gekozen (en waarom zou dat nu niet weer lukken?), ze dan wél raadslid zal worden. Omdat ik niet op de kandidatenlijst sta en doordat ik mijn voorkeur voor Sylvia uitspreek, heeft zij een concurrent voor voorkeurstemmen minder en een bondgenoot erbij.

Ik heb alle vertrouwen in Sylvia. Als sociaal maatschappelijk dienstverlener bij Alcander en in het bijzonder medewerkster van het Bureau Cliëntentelefoon voor de Sociale Dienst is ze uitstekend op de hoogte van de mogelijkheden voor een sociaal beleid. Ik heb de komende raadsperiode Sylvia mijn steun toegezegd. Ik denk dat ik op het gebied van ‘groen’ nog best een toegevoegde waarde kan betekenen. Zo hoop ik dat ook in Heerlen GroenLinks weer gaat waarmaken wat de kiezer van onze partij verwacht.

Heerlens college van B&W stopt enkele ‘lijken in de kast’.

Over het algemeen is dit de tijd van ‘oogsten’ van het huidige College van Burgemeester en Wethouders. Ze kijken zelf terug op een succesvolle regeerperiode en blazen dan de loftrompet. Misschien omdat ze er ons niet zelf aan herinneren, is het wellicht nuttig om op weg naar de verkiezingen nog eens even na te denken over de minder succesvolle acties van deze B&W. Ik noem het overzichtelijke getal van 4 ‘lijken in de kast’ die er na de verkiezingen waarschijnlijk wel weer uit komen. Uit het onderstaande blijkt in ieder geval dat onze ‘krachtige’ wethouders met miljoenen overheidsgeld schuiven en besluiten nemen waar ze de consequenties niet van overzien. 

1.      De gezamenlijke bestuurders van Licom lieten het WSW-bedrijf failliet gaan. Ze kregen, vonden ze, onvoldoende vat op de bedrijfsvoering. Maar wie vormden de raad van commissarissen van deze overheids-NV? Vooral wethouders! Het gooien van de handdoek is daarom op de eerste plaats het geven van een brevet van onvermogen aan zichzelf. De verantwoordelijke bestuurders slaagden er niet in Licom in de gewenste richting te stuwen.

Daar kleven nog twee vette missers aan vast. Opvolger Werkvoorzieningsschap Oostelijk Zuid-Limburg ontsloeg 34 cao-medewerkers zonder zich te bekommeren om hun rechten en rechtspositie. Met een forse schadeclaim van minstens 4 miljoen tot gevolg. Naar de verkiezingsleus van de SP toe: ik vind dit werkgeverschap niet 100 % sociaal.

En het moedwillige faillissement van Licom heeft nogal wat benadeelden tot gevolg die hun schulden niet meer terugbetaald zien. Omdat de deelnemende gemeenten zo onverhoeds de stekker uit Licom hebben getrokken, hebben de curatoren een forse schadeclaim van minstens € 11,5 miljoen bij de deelnemende gemeenten neergelegd.

2.      Er ging ook van alles mis bij de verkoop van twee Intratuinvestigingen van Licom op de Woonboulevard Heerlen en nabij het Rodastadion. Ze zouden voor een veel te lage prijs zijn verkocht. Echter, B&W van Heerlen willen dat een onderzoeksrapport van Deloitte hierover geheim blijft en willen ook niet dat er op een andere wijze objectief en onafhankelijk onderzoek wordt gedaan. Want stel je voor dat de vuile was buiten komt te hangen en dat B&W moeten toegeven dat ze fouten hebben gemaakt.

3.      Eind vorig jaar en nog voordat het laatste beton was gestort, werd bekend dat bij de aanleg van de overkapping bij NS-station Heerlen voor het Maankwartier een kostenoverschrijding te verwachten van € 8,5 miljoen is, en dat op een aanneemsom van € 7,5 miljoen! In december werd duidelijk dat B&W van Heerlen geen nader onderzoek willen doen, althans niet openbaar, naar de oorzaken van de grote kostenoverschrijding bij het aanleggen van deze plaat. En dus ook niet wie hier eindverantwoordelijkheid voor draagt.

4.      Onder het motto ‘saved by the bell’ heeft het College van B&W een deal kunnen afgeblazen waarbij ze samen met de Provincie Limburg al min of meer hadden toegezegd voor zo’n € 30 miljoen winkelcentrum het Loon te kopen om het vervolgens te slopen. Ze hadden geluk dat de tegenpartij (die de schade van de verzakkingen al aan het herstellen is) een ultimatum stelde voor bevestiging van het akkoord op dit onderhandelingsresultaat, wat ze nu konden laten verlopen. De amateurplanologen van onze stad wilden deze kapitaalvernietiging laten plaatsvinden om de andere projecten De Plu en Maankwartier te beschermen. Aan deze projecten hecht de gemeente een groter belang waarbij de kans ook groot is dat er met forse overheidssubsidie wordt gebouwd voor de leegstand (daar of elders in de stad).

Cursus geven in Ho Chi Minh City (Vietnam) – een hele belevenis.

Cursus geven in Ho Chi Minh City (Vietnam) – een hele belevenis.

Ik mocht van maandag 17 t/m vrijdag 21 februari een cursus geven aan medewerkers van ‘the Steering Center of the Urban Flood Control Program’ van de ‘Ho Chi Minh City People’s Committee’ (het gemeentebestuur van HCMC). HCMC is een sterk groeiende stad van officieel zo’n 10 miljoen inwoners. Er vindt ook forse economische groei plaats met veel nieuwbouw (hoogbouw).

Een hele week cursus geven was nieuw voor mij en Vietnam ook. Ik heb de cursus gegeven samen met Andrea Swenne van het Waterschap Vallei en Veluwe. Ook de projectleider van deze uitwisseling, Tjeerd Dijkstra van Waterschap Vechtstromen is mee geweest en heeft waar nodig ondersteuning geboden.

Onze reis is onderdeel van een vijftal ‘trainingen’. Wij hadden het onderwerp ‘strategisch plannen’. De andere onderwerpen zijn: beperking van overstromingen (Flood Control), de zuivering van afvalwater, het opzetten van projecten en financiën. Met zijn integrale taken in het waterbeheer lijkt het SCFC wel wat op een Nederlands waterschap (beheer van waterkeringen en het regionale watersysteem plus zuiveren van afvalwater).

De cursus

De opgaven van SCFC zijn enorm. Regelmatig vinden er overstromingen plaats, die worden veroorzaakt vanuit drie bronnen: bij vloed door getijdenstromen, bovenstrooms via de rivier de Saigon en door de regenval in de stad zelf. Via rivierarmen dringt de vloed de stad binnen. In die zijtakken wordt ook het regenwater opgevangen. En het regent er regelmatig erg hard. In een half jaar tijd valt er drie keer zoveel regen als bij ons in een jaar.

Slechts een derde van de gewenste riolering is aangelegd en dat is hoofdzakelijk een gemengd systeem. De rest van de bebouwing heeft nog septic tanks. Van de 12 benodigde zuiveringsinstallaties functioneert er één volledig, één is nagenoeg gereed en één is in voorbereiding. Het meeste rioolwater wordt dus nog ongezuiverd in de rivieren geloosd. We hebben de rioolwaterzuiveringsinstallatie op woensdagmiddag bezocht.

De problemen in de stad worden nog vergroot doordat de bodem in gebieden nabij de rivier daalt en vanwege de klimaatverandering en zeespiegelstijging komt de vloed hoger.

We hebben het onderwerp ‘strategisch plannen’  opgepakt alsof dit het maken van een Nederlands waterbeheersplan is wat waterschappen iedere 6 jaar maken. Daar ben ik wel in thuis. We hadden ons natuurlijk ingelezen in  de situatie in HCMC. De meeste presentaties waren van te voren gereed en ook al opgestuurd, zodat ze in het Vietnamees waren vertaald. Maar we hebben vooral gesproken over hoe we in Nederland werken. Vervolgens is per deelonderwerp een workshop gehouden, waarbij we vroegen om het Nederlandse voorbeeld te vertalen naar hun eigen situatie: “Hoe zouden jullie dit oppakken”. Zij kennen hun eigen situatie natuurlijk het beste. Daarbij komt wel dat de meeste medewerkers specialisten waren op projecten. Die namen ze meer als voorbeeld dan het wat algemenere plannen op hoofdlijnen.

Een uitermate positieve ervaring was dat de cursisten (meestal tussen de 25 en 30 personen in een ruimte van ± 4 bij 8 meter) erg enthousiast en gemotiveerd waren. Ze wisten goed om te gaan met de werkmethode van workshops, iets wat van te voren nog best spannend was. Ze gebruikten gewoon heel efficiënt de beperkt beschikbare tijd en wisten op A0-formaat de resultaten neer te zetten en vervolgens te presenteren. Aan het einde van week was de werkruimte dan ook volledig opnieuw behangen met resultaten.

Over het algemeen waren de cursisten (zeer) tevreden over deze week. En dat was natuurlijk het hoofddoel van onze reis. We mogen er ook op vertrouwen dat hun evaluatie niet veel mooier is, dan hun werkelijke gevoelens. Enerzijds omdat een groot gedeelte van de tijd een Vietnamese vertegenwoordiger van Royal Haskoning aanwezig was, die onze cursisten ook informeel wat beter kon volgen. Hij was ook erg te spreken over onze verrichtingen. En anderzijds omdat ze ook enkele verbeterpunten aandroegen. Zo hadden we meer aandacht aan Nederlandse voorbeelden mogen geven. Ik heb wel een presentatie gegeven over de wijze van samenwerken met andere overheden en de communicatie met de burgers in het project Ontkluizen Rode Beek Schinveld. Maar voordrachten over de uitvoering van de Grensmaas en eventueel ook de problematiek van de Jeker zijn wegens tijdgebrek niet gegeven. Ook andere vragen en opmerkingen zijn meegenomen voor de volgende cursussen.

Onze algemene conclusie is: de missie is zeer geslaagd.

Bezoek aan de Nederlands consul

De certificaten voor de deelnemers werden op vrijdagmiddag uitgereikt op het terras van het woonhuis van de Nederlandse consul in HCMC. Dat was een bijzondere belevenis, ook voor onze cursisten. Het huis van de consul is een bijzonder mooi optrekje in een beschermde buurt. Er was ook een medewerkster van de ambassade bij die zich bezig houdt met economische betrekkingen. Nu wordt in Vietnam veel kleding geproduceerd, waarvan een deel ook wordt geëxporteerd naar Nederland.

Ik nam de gelegenheid om aandacht te vragen voor de terechte commotie die in Nederland is ontstaan na de ramp in een kledingatelier in Dhaka, Bangladesh vorig jaar en de protesten voor hogere lonen voor kledingmakers in het Vietnamese buurland Cambodja. Er bleek dat in Vietnam ook erg lage lonen worden betaald (wel wat hoger dan in Cambodja en Bangladesh) en dat mensen vaak lange werkweken moeten draaien om een beetje te verdienen. Echter, de medewerkster erkende ook dat het de kledingwinkelketens vooral te doen is om de lage lonen / productiekosten en dat er in de praktijk nog niet zo veel terecht komt van een redelijke verbetering loon en arbeidsomstandigheden.

Na het vertrek van de cursisten hebben we nog een uurtje met de consul nagepraat. Een zeer interessant gesprek, waar toch wel een wereld voor me open ging. Zo kwam de bescheiden en zelfs afnemende Nederlandse ontwikkelingshulp aan de orde. En de grote rol van bijvoorbeeld Japan. Zo wapperde naast de Vietnamese vlag ook de Japanse vlag op de door ons bezochte RWZI. Japan is waarschijnlijk de hoofdfinancier geweest van deze RWZI. Helemaal liefdadigheid is het overigens niet. Er spelen geopolitieke aspecten een rol zo rondom China. En het is overigens voordeliger voor Japan om tegen bijvoorbeeld 1 % rente geld te lenen aan Vietnam, dan het met deflatie op de eigen bank te hebben staan.

Ook tijdens dit gesprek heb ik de lage lonenproblematiek even kunnen aankaarten. Ik hoop dat dit even aan de orde stellen toch weer een kleine bijdrage is geweest aan de verbetering van de situatie van de textielarbeiders.

De stad Ho Chi Minh City:

Onze reis wat veel meer dan alleen cursus geven. Het was ook een kennismaking met Vietnam / Ho Chi Minh City. Het centrum van de stad is mooi, schoon, veel hoge gebouwen en goed verzorgde groengebieden en plantsoenen. 

Maar wil je daar overleven dan zijn twee zaken essentieel.

Eén: je moet leren met stokjes te eten. Nu had ik dat hier ooit eens even geprobeerd in een Chinees restaurant, maar na vijf minuten aanmodderen de hoop opgegeven dat ik daar een groot deel van de maaltijd mee binnen kreeg. Daar ging het ineens vrij soepel. Een van de nationale gerechten is een soep waar ze van alles ingooien (stukjes vlees en zeevruchten, groente, dunne slierten pasta). Deze ingrediënten viste je er dan met de stokjes uit. Op het eind had je dan een lepel voor de rest van de soep. Op de dinsdagavond hebben we heel gezellig gegeten met mijn waterschapscollega Paul Geurts en zijn vriendin Ria, die bezig waren aan een rondreis door Vietnam en Cambodja.

En als je ongeschonden wil blijven in HCMC, dan moet je goed opletten met oversteken. Veruit het grootste deel van het verkeer zijn scooters. Ontelbaar veel scooters. In de spits staan er bij een willekeurig verkeerslicht zo’n tweehonderd per keer te wachten. Er rijden ook wat auto’s (vooral taxi’s), bussen en fietsers maar in verhouding weinig. Voor het oversteken heb je her en der zebra’s, maar het gebeurt zelden dat voor een voetganger wordt gestopt. De tactiek die gelukkig heel vaak goed gaat, is dat je bij een gaatje start met (langzaam) oversteken en dat de berijders van de scooters vervolgens beslissen of ze  je voor- of achterlangs passeren.

Overigens was de snelheid niet zo hoog, maar het verkeer stroomt redelijk goed door. ’s Morgens op weg naar het cursusadres en ’s middags terug naar het hotel hebben we amper files gehad. Maar ik moet er niet aan denken dat op een gegeven moment veel mensen zich een auto kunnen permitteren. Dan zal er in grote delen van de stad er geen doorkomen meer aan zijn.

Voorbeeldproject waterbeheer District 4:

Op de zaterdag en zondag hebben we vooral het stadscentrum doorkruist. Twee zaken hebben een waarschijnlijk blijvende indruk bij mij achtergelaten.

Op zaterdagmiddag hebben Tjeerd en ik het gebied bezocht waar een groot project zal plaatsvinden, wat in de volgende cursussen als voorbeeld zal worden gebruikt. We liepen door een arm gebied met kleine huisjes waar er ook nogal wat van gesloopt waren. Overal mensen die ons vriendelijk begroetten. Ik denk dat er normaal gesproken geen buitenlanders is dit gebied rondlopen, dus een beetje bezienswaardigheid waren we wel?

In het gebied lopen kreken die met de getijden mee leeg of gevuld waren. Er werd ongezuiverd water op geloosd én waar het water stil blijft staan, lagen bergen plastic afval. 

Hier en daar kon je in het voorbijgaan naar binnen kijken. Dan zal je een nette tegelvloer (bestand tegen overstromingen) een mooi opgeruimde ruimte en wat modernere zaken zoals een stereo of een televisie. Maar de golfplaten bouwsels langs de kreek maakten een heel armoedige indruk. Integrale ontwikkelingsprojecten met een sterke onderbouwing vanuit waterbeheer (watertoets, ruimte voor de rivier) zijn hier dringend noodzakelijk. En dan zou het fijn zijn als onze cursus daar een klein steentje aan heeft bijgedragen.

Herinneringsmuseum Vietnamoorlog:

Op zondagmorgen bezochten we het herinneringsmuseum van de Vietnamoorlog. Die oorlog is nog geen 40 jaar geleden beëindigd en dus hebben heel veel Vietnamezen die nog bewust meegemaakt. De wreedheden die het Saigon-regime van Zuid-Vietnam tegen de eigen bevolking heeft begaan, zijn onbeschrijfelijk. Ik heb er alle begrip voor dat de bevolking tegen zo’n regime in opstand kwam en dat het al communistische Noord-Vietnam zijn ‘landgenoten’ te hulp kwam.

De Verenigde Staten van Amerika hebben dat misdadige regime gesteund omdat hun haat tegen het communisme nog groter was. De oorlog in Vietnam was natuurlijk het gevolg van de wereldwijd gevoerde ‘koude oorlog’, waar de VS ook bijvoorbeeld in Zuid- en Midden-Amerika regelmatig hebben ingegrepen.

De VS hebben op grote schaal oorlogsmisdaden begaan, vooral omdat ze de bevolking niet ontzien hebben: “Are those people dead, than they were Vietcong”. De gevolgen van het op grote schaal gebruiken van napalm en Agent Orange (dioxine) zijn enorm geweest, het laatste ook nog vanwege misvormde kinderen.

Een les zal me altijd bijblijven. Het belang van vrije nieuwsgaring is enorm groot geweest. Er was in het museum een fototentoonstelling van 53 fotojournalisten die allemaal in deze oorlog hun leven lieten. Maar artikelen in Time Magazine hebben wel bewustwording gecreëerd bij de Amerikaanse bevolking. De hierop volgende ‘Vietnamdemonstaties’ hebben een wezenlijke bijdrage geleverd aan het beëindigen van deze oorlog.

Deze macht van vrije pers en objectieve berichten is ook nog op de dag van vandaag (denk aan Kiëv en Syrië) van enorm belang.

Tot slot:

Foto’s van mijn reis heb ik op mijn Facebook-pagina gezet. En een kortere versie van dit verlag wordt gepubliceerd in het personeelsblad Waterspiegel van het Waterschap Roer en Overmaas.

Voorafgaande aan mijn reis vond ik het allemaal best wel spannend, ook omdat veel nieuw voor me was. Maar het is mede met dank aan Andrea en Tjeerd een heel geslaagde reis geworden. En het is een ervaring die ik nog lang met me mee zal dragen.

Harrie Winteraeken