Spijt van hurkerig gedrag.

Een poosje geleden had ik bezoek van twee medewerksters van de Belgische Provincie Limburg. Ze wilden meer weten over hoe we hier in Nederlands Zuid-Limburg bodemerosie en wateroverlast aanpakken. Ze hadden een dienstwagen van de provincie, een 4x4 terreinwagen, wel wat ouder. ’s Middags met die auto een bezoek gebracht aan Etzenrade en Schinveld. Daarna naar Heerlen gereden om een collega van mij op de trein naar Tsjechië te zetten.
Alles ging goed tot we op de rotonde reden van de Spoorsingel en de Kempkensweg. Hij schakelde ineens niet meer. Gas geven hielp niet meer. Snel als ik altijd ben en gelukkig met hulp van een behulpzame overstekende jongeman, duwden we de zware auto naar het begin van de verder lege parkeerstrook voor bussen bij het station. En toen begon de zoektocht naar pechhulp. Mijn collega mocht de trein nemen. Wat dat betreft was onze pechplek wel heel gelukkig.

Op een gegeven moment stopt een lijnbus van Veolia achter de kapotte auto. Een passagier maakt nog even een praatje en stapt uit. Toen begon de chauffeur (ik schat ‘m halverwege de 50 jaar) herhaaldelijk hard en langdurig te toeteren. Oorverdovend hard als je er een meter vanaf staat. Hij gebaarde dat we vooruit moesten rijden. Ik begreep eerst niet waarom. Ik zag het probleem niet, hij hoefde toch maar even aan zijn stuur te draaien? Wij riepen terug dat de auto echt kapot was en niet meer vooruit wilde. De buschauffeur bekeek de situatie echter alleen van zijn kant: ‘dat is mijn parkeerplek, jullie staan fout, wegwezen!’ Hij wilde niet anders communiceren dan met zijn claxon en was niet ontvankelijk voor de situatie bezien vanuit onze positie.

Aan de overzijde van de weg stond inmiddels ook een bus. Die kon vanwege die ene bus niet het busstation in rijden. Die begon ook fors te claxonneren. Vanuit het raampje riep de chauffeuse taal uit die ik eigenlijk niet van een mevrouw zou verwachten. Ik riep maar terug dat als zij die auto kon verplaatsen, dan graag. Hielp niet. Ze heeft het vanwege het getoeter waarschijnlijk toch niet verstaan. Toen ik de buschauffeur dan toch even aan zijn raampje gewoon wilde uitleggen dat de auto niet kon worden verplaatst, hield hij op.
De chauffeur reed de bus enkele meters achteruit, draaide vervolgens om de auto heen (was echt geen moeilijke manoeuvre) en zette de bus ietsje verderop op de parkeerstrook.
Toen de chauffeur langs liep, vroeg ik nog of dat hurkerig gedrag nu echt nodig was geweest? (Hurkerig moet horkerig zijn, maar ik dacht blijkbaar aan dat groene TV-monster). Geen reactie. Een toeschouwer viel toen ongenadig grof uit tegen de buschauffeur, zodanig dat ik me daar ook weer voor schaamde. De chauffeur liet ook dit over zich heen komen, liep naar de zijn pauzeplek in de Hoppenhof en de rust was weergekeerd. We begrepen er eigenlijk niets van en hadden ook onze gedachten (weer) snel bij het regelen van de pechhulp (eigenlijk een verhaal apart).

Na korte tijd kwam de buschauffeur terug met 4 blikjes fris. “Wat me nu is overkomen, is me nog nooit gebeurd” en “Er is me vanmiddag iets gebeurd ….”, herhaalde hij enkele malen. Hij gaf de blikjes en was weer vlot weg. De man was erg aangedaan maar betuigde wel op deze manier duidelijk spijt van zijn getoeter. Of hem die middag nog iets ernstigs was gebeurd en dat de emmer vol was toen hij de parkeerstrook op wilde rijden en zich op die Belgische auto afreageerde? We zullen het niet weten. Maar het voorval van dit ‘korte lontje’ (ook van de toeschouwer en de chauffeuse) en zijn positieve wending, hield me wel nog even bezig. Wat een tragikomische samenloop van omstandigheden.

Epiloog: en de terreinauto? Na een klein uur arriveerde de wegenwacht. Die kwam, zag dat ie echt kapot was (iets in de overbrenging van de versnellingsbak naar de motor) en duwde de auto mee naar de andere kan van de weg op de parkeerplaats van autoverhuurder Bastiaans. De twee medewerksters zijn door de moeder van een van hen opgehaald. Zij kwamen met fixe vertraging thuis. De auto is de dag daarna door de technische dienst van de Belgische Provincie Limburg terug gehaald. Of het zich nog loonde om die te repareren, is mij niet bekend.

Geen Fyra en toch weer een beetje wel een Fyra

Niet zo lang geleden reed ik (voor de eerste keer) met de trein van Amersfoort naar Amsterdam. En toen zag ik ze op het rangeerterrein van Diemen allemaal staan: de Fyra’s. Mooie treinen, zeker goed vorm gegeven en blinkend als nieuw. Ze staan in het gelid, zodat je ze ziet alsof ze in een showroom staan.

Later die avond met de trein van Amsterdam, via Schiphol en Rotterdam naar Breda gereden. Met de Fyra. Het was een getrokken trein: een locomotief met wagons in dezelfde kleuren als de Fyra. Van binnen waren het gewone intercitywagons. Deze trein reed wel over het hoge snelheidsspoor, inclusief door de tunnel onder een deel van het ‘Groene Hart’. En hij maakte ook behoorlijk vaart al werd niet zoals bij een hogesnelheidstrein, de snelheid op een schermpje weergegeven.
Tja, het was toch wel een beetje een Fyra, al had hij geen vertraging.

Oud-burgemeester Jef Pleumeekers had ver vooruitziende blik.

Na bijna 20 jaar krijgt oud-burgemeester Jef Pleumeekers van Heerlen dan toch zijn zin. Toen ik onder zijn voorzitterschap als raadslid eens een aantal voorstellen deed waar het college van Burgemeester en Wethouders ‘zijn voordeel’ mee kon doen, kreeg ik de vraag terug of het ook het ‘achterdeel’ mocht zijn.
En nu gaat het dan toch gebeuren: de gemeente laat van zijn oud papier toiletpapier maken. Zo gaan ze zich toch het achterwerk ermee afvegen.

Afspraak maken met de gemeente Heerlen werkt!

Zo nu en dan lees je wel eens dat het druk kan zijn bij afdeling Burgerzaken voor een identiteitsbewijs e.d. Onlangs heb ik een nieuwe identiteitskaart ‘gekocht’ (of beter ‘geleased’ want de kaart wordt niet je eigendom). Op de website van de gemeente wordt de mogelijkheid aangeboden dat je daarvoor een afspraak kan maken bij de afdeling Burgerzaken. Dat heb ik daags van te voren gedaan. Je er wel voor inloggen met je DigiD identificatie, maar die code heb ik thuis toch ‘bij de hand’. Je kan je afspraak op 5 minuten nauwkeurig plannen.

Op een donderdag avond tegen halfacht aangekomen bij de afdeling Burgerzaken moest ik me aanmelden bij de moderne ‘nummertjespaal’ bij de ingang. Duwen op het vakje ‘afspraak’, je geboortedatum invullen (de mensen achter me wisten die toen ook al direct) en je krijgt je oproepnummer. Nog voordat ik geacclimatiseerd was (ik was met de fiets en ik had weer te hard gereden), werd ik al opgeroepen. Dat was niet erg verbazingwekkend, want het was niet druk.

De week daarop even getwijfeld of voor afhalen het ook nuttig zou zijn om weer een afspraak te maken. Toch maar even gedaan. Weer even voor halfacht loop ik de hal van Burgerzaken binnen. Het was er stampvol: alle stoelen bezet en overal stonden mensen. Ik trek weer mijn nummertje met mijn afspraak. Nog voordat ik een staanplekje had gevonden, werd ik al opgeroepen. Ik kreeg mijn identiteitskaart. En nog voordat er iemand anders van zijn plek was gekomen, stond ik weer buiten.

Dat afspraakje maken werkte perfect! Althans bij mij. Een aanrader dus voor mensen die niet graag lang wachten.

Toch soms: ‘leve die moderne tijd’. Maar voor wie dit wil relativeren: vroeger was de gemeente kleiner, had je wijkpunten, reisden de mensen minder, was de verplichting tot je kunnen identificeren er nog niet, leefden de mensen niet zo gejaagd en hoefde je niet zo lang te wachten bij Burgerzaken?

Wandeling langs Stolpersteine in Heerlen

Boekje met wandeling langs Stolpersteine in Heerlen

Woensdagmorgen 19 juni mocht ik samen met Fely Seijben namens het Vredesplatform Heerlen het ‘eerste exemplaar’ van het boekje Stolpersteine in ontvangst nemen. Onder leiding van hun geschiedenisleraar Martin van der Weerden van het Bernardinuscollege hebben zeven leerlingen het boekje samengesteld. De ondertitel luidt: ‘Een wandeling door de Joodse geschiedenis van Heerlen tijdens de Tweede Wereldoorlog’. De overhandiging vond plaats bij het Joods monument aan de Akerstraat te Heerlen, waarop de mensen staan genoemd die vanuit Heerlen zijn gedeporteerd naar concentratiekampen en daar niet van terugkeerden.

Stolpersteine (struikelstenen) zijn stenen met een klein plaatje waarop de naam staat van Joodse personen die tijdens de oorlog zijn gedeporteerd. Ze zijn geplaatst in het trottoir voor de huizen waar ze leefden. De Duitse kunstenaar Gunter Demnig is in 1997 begonnen met het leggen van Stolpersteine in de Berlijnse wijk Kreuzberg. Hij noemt ze Stolpersteine omdat je erover struikelt met je hoofd en met je hart en je moet buigen om de tekst te lezen. Het motto is: ‘een mens is pas vergeten als zijn of haar naam vergeten is’.
In Heerlen zijn inmiddels 25 struikelstenen geplaatst en waarschijnlijk volgen er nog meer. De Stolpersteinewandeling voert langs de eerste acht adressen, waar deze 25 gedenkplaatjes zijn geplaatst en enkele andere voor deze geschiedenis gedenkwaardige plaatsen.

Ik vond het een hele eer dat ik het eerste exemplaar van het boekje van deze leerlingen mocht ontvangen. Het is van groot belang dat dit stuk zwarte geschiedenis in herinnering wordt gehouden. Daar draagt dit boekje zeer zeker aan bij. Het is onvoorstelbaar wat er in de Tweede Wereldoorlog aan gruwelijkheden heeft plaatsgevonden. Het is misschien wel goed dat dit niet in zijn volle omvang tot je kan doordringen vanwege z’n gruwelijkheid. Maar om een indruk te krijgen, kan men zien en horen van de enkelen die de concentratiekampen hebben overleefd, hoe dit de rest van hun leven getekend heeft.



Er wordt nog regelmatig verwezen naar de Tweede Wereldoorlog, maar als men zaken van nu vergelijkt met toen, dan gaat zo’n vergelijking bijna altijd mank. Het was toen vele malen erger. Maar de ellende van het Hitlerregime mag nooit worden vergeten. Het mag altijd bagage zijn voor het menselijk handelen nu. Het moet onderdeel zijn van het bewust zijn van de situatie waarin we nu leven. Van de goede kanten, maar ook de slechte.
Het Vredesplatform Heerlen vraagt aandacht voor die slechte kanten van de tegenwoordige tijd. Denk daarbij aan de burgeroorlog in Syrië, waar inmiddels bijna 100.000 doden zijn te betreuren. Maar ook schending van mensenrechten gebeurt nog veel te vaak en fascisme, racisme en extremisme bedreigen ook tegenwoordig nog onze samenleving en de vreedzame wereldorde.
We vragen in onze omgeving (een beetje ouderwets) om aandacht door brieven te sturen naar onze minister van Buitenlandse Zaken, en handtekeningen en een beetje geld te verzamelen. Kleine druppels op een gloeiende plaat, maar wel binnen je eigen bereik en mogelijkheden. Ik verwijs de jeugd naar de nieuwe media en in het bijzonder naar AVAAZ waar op korte tijd wereldwijd miljoenen handtekeningen worden verzameld. Voor de gewone burger een kleine moeite, maar die grote aantallen maken stellig meer indruk bij de mensen die er toe doen.

Maar voorafgaand aan de stap van standpunt innemen en handelen is er de bewustwording. Weten, bekend zijn met je geschiedenis en je omgeving. Je realiseren wat er aan de hand is en dat een plek geven in het grote geheel. En daar draagt het boekje met de wandeling langs de Stolpersteine in Heerlen aan bij. Daar sprak ik naar deze leerlingen toe ook mijn waardering over uit. Dat boekje maken en het onderzoek daarvoor, waren goed bestede uren op school. Voor jezelf, je eigen bewustwording, maar ook als aanbod aan de burgers van Heerlen. Zodat ook zij weer wat meer bagage tot zich kunnen nemen voor hun handelen.

Het boekje Stolpersteine is het gemakkelijkst te verkrijgen door het te downloaden van de website van HeerlenMondiaal. Ook interessant is de website www.lodewijkfoijer.nl