Tofik sopt het zich maar op, ik ga voor Sap.

Geen groot stuk over de kandidatuur van Tofik Dibi voor het lijsttrekkerschap van GroenLinks. Ik heb hiervoor te weinig toe te voegen aan de veelheid aan publiciteit. Maar ik wil wel kwijt dat ik weinig op heb met Tofik. Zeker na gisteren, waar hij afstand nam van het standpunt over de politiemissie naar Kunduz. Zijn profileringsdrang en haantjesgedrag gaan me echt te ver. En uit deze uitlatingen blijken zijn politieke opportunisme en onbetrouwbaarheid. Hij sopt het zich maar op, ik ga vol overtuiging voor Sap.

Marijnissen serveert GroenLinks af: kortzichtige verkiezingsretoriek en eigen kwetsbaarheid verbergen.

Marijnissen serveert GroenLinks af: kortzichtige verkiezingsretoriek en eigen kwetsbaarheid verbergen.

Op zondagmiddag 20 mei vond er in de Nieuwe Nor in Heerlen een bijeenkomst plaats over samenwerken door de linkse partijen. Volgens de regionale kranten Limburgs Dagblad en Dagblad De Limburger van maandag 21 mei draaide de discussie uit op een afstraffing van GroenLinks. Dat vraagt om een reactie.

Het blijkt een discussie te zijn geweest tussen vertegenwoordigers van slechts 2 partijen, SP (Jan Marijnissen) en PvdA (Frans Timmermans). Het is om te beginnen raar dat GroenLinks niet was uitgenodigd. GroenLinks is momenteel wel beeldbepalend als het om samenwerken gaat. Nu kon er geen tegenwicht worden geboden en werd de partij volgens de krant door Marijnissen volledig afgemaakt. Door geen verdediging te kunnen voeren worden halve waarheden blijkbaar hele waarheden.

Als ik de krant mag geloven, dan is men niet toegekomen aan het hoofddiscussiepunt van de middag: hoe kan links wél samenwerken? Of waarom lukt dat rechts wel en links niet? Maar aan die vraag is men blijkbaar niet toegekomen. Het loopt geheel anders.
Het blijkt weer een klassiek voorbeeld dat kritiek leveren op anderen veel gemakkelijker is dan oplossingen aandragen. Het kan in verkiezingstijd best tactisch aanvaardbaar zijn om de verschillen te benadrukken en je eigen partij te profileren, ook al gaat dat ten koste van de ander. Maar je gaat wel als SP (want Jan Marijnissen spreekt uitdrukkelijk namens de SP) erg ver als je GroenLinks bij voorbaat uitsluit voor de samenwerking en coalitievorming na de verkiezingen.
Natuurlijk kunnen SP en PvdA samen wel een meerderheid van 76 zetels winnen. Maar stel dat je meer partijen nodig hebt? Dan is samenwerking geboden. Het is niet netjes en verstandig van Marijnissen om een partij te schofferen en uit te sluiten die je wellicht wel nodig hebt voor een meerderheid. Of mag de PvdA van de SP weer met het CDA en/of VVD?

Er is natuurlijk maar één SP. En al die andere partijen hebben ten minste ten dele andere doelen. Om een coalitie te vormen moet je compromissen sluiten. Dat is moeilijk vanuit je uitgangspunten én het is moeilijk uit te leggen aan de kiezers. Compromissen sluiten is veel risicovoller dan langs de zijlijn staan. Compromissen zijn snel onderhevig aan kritiek omdat ze voor de één te ver gaan en voor de ander niet ver genoeg. De criticaster zal stellen dat het glas half leeg is en de voorstander dat het glas half vol is. Tegenstanders hebben het over het Kunduz-akkoord en de anderen over het Lente-akkoord. Beeldvorming is belangrijk in verkiezingstijd.

Vanwaar de woede van de SP op GroenLinks? Niet alleen vanwege de inhoud. Ook omdat het bedreigend is? Ook omdat SP en PvdA een beetje jaloers zijn op GroenLinks? Omdat die partij wel bewijst dat je wat bereiken kan met samenwerking? Omdat je daarmee ook succesjes kan binnenhalen? Want niemand kan ontkennen dat het verschil tussen het Catshuis-akkoord tussen VVD, CDA & PVV en het Lente-akkoord groot is. En SP en PvdA willen niet aanvaarden dat er een zittend kabinet is van VVD en CDA en dat die partijen samen opereren. De politieke realiteit is dat die partijen zich nu niet uit elkaar laten spelen en dat er dus geen mogelijkheid was voor een grote linkse samenwerking met nog meer beleidsombuigingen. Na de verkiezingen wellicht wel?

Echter, de kritiek op GroenLinks is niet mals. Het is niet goed of het deugt niet. Volledig tegen afzetten. Maar is dat geen afleidingsmanoeuvre? De centrale vraag die de SP zich moet stellen is of ze wel wil samenwerken na de verkiezingen? De starheid loslaten. En daarmee ook compromisbereid zijn. Wel jezelf willen vernieuwen? Vuile handen maken of traditioneel (gemakkelijk) oppositie voeren en blijven roepen dat het nog beter kan?
Wil je een behoorlijk deel van je programma bereiken, dan is samenwerking geboden. En dan is ook een andere tactiek nodig. Meer zoeken naar overeenkomsten, naar wat deze partijen kan binden. Plus een andere onderlinge sfeer en benadering binnen ‘links’.

Lenteakkoord: bezuinigingen, sparen of consumeren

Bezuinigingen, sparen of consumeren.

De Staat der Nederlanden heeft geld tekort en doet daarom twee dingen: besparen op de uitgaven en zorgen voor meer inkomsten. Macro-economisch maakt het niet zo veel verschil (lood om oud ijzer?). Het arme Rijk haalt het uit de samenleving en pompt het er weer in terug. Voor de burgerij als geheel en de algemene koopkracht maakt het ook niet zo veel uit welke maatregelen worden genomen. Voor de individuele burger maakt het natuurlijk wel veel uit of hij extra getroffen wordt door bezuinigingen of in verhouding veel belasting moet betalen. Welke groepen meer en welke groepen minder, hangt sterk af van de politieke keuzes die Kabinet en Tweede Kamer momenteel maken. Dat proces via het Lenteakkoord ombuigen is ook een politieke prestatie van formaat. Nu worden uitgangspunten als solidariteit en de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten, meer toegepast dan onder het gedoogkabinet.

Als gevolg van het minder presteren van de economie daalt de koopkracht wat, maar ook niet zo veel. Er verdwijnt amper geld uit de samenleving door wat de overheid doet. Het komt alleen ergens anders terecht. En waar het weer terecht komt, bijvoorbeeld in de zorg, onderwijs en uitkeringen, wordt het ook weer uitgegeven.
De echte inkomsten en uitgaven van de samenleving als geheel zijn bijvoorbeeld de winst uit export (positieve handelsbalans), onze buitenlandse vakanties minus het toerisme naar Nederland toe, en wat ‘kleinere posten’ zoals de netto kosten voor de Europese Unie en ontwikkelingssamenwerking.

In onze samenleving is absoluut geen tekort aan geld. Dat hebben we in overvloed. Degene die kredietwaardig is, kan extra krijgen tegen historisch lage rente. En als de Staat schulden gaat aflossen, komt er nog meer geld vrij. Maar ook de gemiddelde burger (en dan besef ik terdege dat er veel mensen zijn die het niet breed hebben) houdt geld over. We sparen als nooit te voren.
Nu ben ik nooit een groot pleitbezorger geweest van een consumptie-economie, maar blijkbaar heeft onze economie last van onze spaarwoede.

Zou de economie groeien, dan ontvangt het Rijk meer belastinginkomsten. Nu dat niet het geval is, verhoogt het Rijk de belastingen en accijnzen. De keuze voor de burgerij is eigenlijk: links- of rechtsom. We kunnen doorgaan met sparen en onze bijdrage aan de samenleving voldoen in de vorm van belasting betalen, of we kunnen meer consumeren. Maar dan wel alsjeblief aan duurzaam geproduceerde goederen en diensten.

Rijke Grieken mogen niet dubbel profiteren.

Rijke Grieken mogen niet dubbel profiteren.

De kans is aanwezig dat Griekenland failliet gaat of uit de euro stapt. Deze keuze ligt in belangrijke mate bij de Grieken zelf. Zij moeten weer naar de stembus en er zal toch wel eens weer een nieuwe regering komen, die dit gaat bepalen.
Wij Nederlanders sparen veel, maar de Grieken kunnen er ook iets van. En de vermogende Grieken hebben hun geld massaal (en dan gaat het naar verluid om € 200 miljard) aan hun eigen samenleving onttrokken en gestald bij banken in het buitenland. Dit voorop stellen van het persoonlijke gewin is maatschappelijk gezien al een kwalijke zaak.

Maar stel dat de Grieken uit de eurozone stappen en weer de drachme invoeren. Dan wordt die drachme zeer fors minder waard dan de euro. De binnenlandse Griekse economie krijgt dan een forse dreun. Alles wat geïmporteerd moet worden, wordt veel duurder. Dan kunnen ze natuurlijk drachmen bijdrukken, die daardoor nog minder waard worden, maar dat probleem van inflatie zoeken ze zich dan in Griekenland zelf maar uit.

Al die euro’s die de Grieken op hun buitenlandse bankrekeningen hebben staan, blijven natuurlijk wel de waarde van de euro houden. Die steenrijke Grieken zouden dan dubbel profiteren. Eerst hun profijt van de Griekse economie wegsluizen en daarmee hun economie mee de vernieling in helpen.
En dan weer profiteren omdat hun koopkracht in Griekenland enorm stijgt. Zodat ze de gewone Grieken nog meer voor zich kunnen laten werken. Het lijkt wat op het verfoeilijke ‘short gaan’ bij beleggen door te profiteren van verwachte koersdalingen.

Dat dubbel profiteren zou toch moeten worden voorkomen. Dat kan wel, maar dat moet je wel willen. Van foute dictators kunnen de tegoeden in het buitenland worden bevroren. Dus wellicht ook van rijke Grieken? Alles boven de € 100.000 wordt vastgezet. En als Griekenland de euro vaarwel zegt, dan worden deze tegoeden in drachmen uitgekeerd. Zo krijgen ze terug wat hun toebehoord. En dat is weer goed voor de Griekse economie. Het verschil in waarde wordt gebruikt om de buitenlandse schulden van Griekenland te verminderen. Dat afromen gebeurt natuurlijk wel zo snel mogelijk, omdat anders de kapitaalvlucht weer wordt verlegd. Ik heb geen medelijden met die rijke Grieken die dit zouden moeten ondergaan.

O, ja. De banken waar de Grieken hun tegoeden opnemen en daarmee hun klant-zijn beëindigen, raad ik aan de gegevens door te sturen naar de Griekse overheid. Wellicht kunnen ze over het zwart geld op een fatsoenlijke manier belasting heffen.

Ongelofelijk dat Henk Bleker lijsttrekker wil worden en Ger Koopmans weer Kamerlid voor het nieuwe CDA.

Ongelofelijk dat Henk Bleker lijsttrekker wil worden en Ger Koopmans weer Kamerlid voor het nieuwe CDA.

Henk Bleker en Ger Koopmans hebben de laatste tijd niet zo goed opgelet? Hebben ze niet meegekregen dat er onlangs wat is veranderd in het politieke landschap van Nederland. Ik kan me dat niet voorstellen. Het CDA is bezig met een sterke verlegging van de koers naar het ‘radicale midden’. Daarbij willen ze de recente geschiedenis met de PVV zo snel mogelijk achter zich laten. Verloochen zelfs. Of is het hoe de wind waait, waait mijn jasje?
Er mag toch vanuit worden gegaan dat Bleker en Koopmans die omwenteling hebben meegekregen. Dan moeten zij, die de rechtse koers en de samenwerking met de PVV sterk hebben ondersteund, toch beseffen dat zij niet het gezicht kunnen zijn van het andere, nieuwe CDA. Dat zou toch niet geloofwaardig zijn? Niets van dit alles.

Henk Bleker stelt zich 'gewoon' kandidaat voor het lijsttrekkerschap van het CDA. Ongelofelijk. Naast Maxime Verhagen dé CDA'er die de keuzes en de koers van het oude CDA heeft belichaamd. Als je mensen mag aanwijzen die de teloorgang van het CDA hebben veroorzaakt, dan staan Bleker en Koopmans mee bovenaan de rij.
Als er niemand zou worden gevonden, dan wilde Henk Bleker de kar wel trekken. Maar er waren al 5 serieuze kandidaten voor het lijsttrekkerschap. En dan meldt Bleker zich! Eigenlijk volkomen overbodig, zou je zeggen. Iemand die zo makkelijk zijn standpunten verandert is niet te vertrouwen. Maar hij wil blijkbaar. Om persoonlijke motieven zoals in de belangstelling staan en macht en invloed willen hebben? Om de rechtse koers van het CDA te verdedigen, dwars tegen de wens tot verandering van het nieuwe CDA in. Vasthouden aan het oude, vertrouwde, regenteske en arrogante CDA.
Als het CDA Bleker en Koopmans handhaaft en hun status laat behouden, dan gooi dat mooie ideaal van het ‘radicale midden’ maar in de prullenbak. Dan is het CDA weer ouderwets mooi praten, maar anders doen.