Als ik dit schrijf, is het ergste leed van de laatste (maand) sneeuw van 2010 bijna geleden (het is 30 & 31 december). Dat geldt althans voor doorgaande wegen en buurtontsluitingswegen. De fietspaden en fietsstroken zijn nu meer dan een week in het geheel en volledig onberijdbaar geweest (net als veel wegen in de buurten). Na een week ligt er nog maagdelijke sneeuw, waarschijnlijk nog enkele decimeters dik, met hier en daar sporen van voetgangers. Niks aan gladheidsbestrijding gebeurd. Het zout was nagenoeg op. Alleen hoofdwegen kregen een strooibeurt en op een aantal andere wegen werd de sneeuw alleen aan de kant geschoven. Door de opgehoopte sneeuw werden de rijstroken aan de zijkanten smaller. Waar een fietsstrook ligt, werd daar de sneeuw van de rijstrook gedeponeerd. En waar parkeerplaatsen liggen, werd de sneeuw daarvan ook nog op de fietsstroken opgetast. Wat de berijdbaarheid van de fietsstrook nog veel langer dan nodig frustreerde. Ik heb vorige week het hoofd gladheidsbestrijding van de gemeente Heerlen gevraagd om bij een tweede veegbeurt ook de fietsstroken mee te nemen. Is niet of nauwelijks gebeurd.
Wat ook niet gebeurd is, is dat wat later de fietspaden alsnog zijn geruimd of geborsteld (zonder zout). Dat sneeuwschuiven had wel gekund! Als het dan, zoals de laatste dagen, dooit dan is de resterende sneeuw een stuk sneller weg. Zeker als fietsers er toch voorzichtig gebruik van kunnen maken. Nee dus.
Uit een telefoontje vanmorgen met de calamiteitendienst van Heerlen bleek dat ze de 30ste begonnen zijn met de belangrijkste fietsverbindingen alsnog te schuiven. Rijkelijk laat en daar ben ik best wel boos over. Maar die boosheid geldt ook mezelf. Ik heb de zaak te lang op zijn beloop gelaten en had eerder en harder aan de bel moeten trekken.
Fietsers zijn veroordeeld tot de rijstroken, ook op stroomwegen waar het autoverkeer weer vrij snel met normale snelheid kon rijden. En daar waar automobilisten niet gewend zijn dat er fietsers rijden, is ook het mededogen niet altijd aanwezig. Auto's rijden bij tegenliggers te vaak rakelings langs in plaats van af te remmen en er even achter te blijven totdat wel voldoende kan worden uitgeweken. Voor fietsers zijn er vaak geen alternatieve routes beschikbaar of zijn deze wegens gebrek aan gladheidsbestrijding niet berijdbaar. Het gevolg is dus dat fietsen zo bemoeilijkt en gevaarlijk is dat de meeste fietsers er maar niet aan zijn begonnen, al kan lang niet iedereen kiezen voor een andere vervoerswijze. Gelukkig(?) waren er schoolvakanties. Maar of op 3 januari de meeste fietspaden en –stroken weer redelijk berijdbaar zijn?
Na twee winters met forse problemen voor de fietsers en twee evaluaties bij de beleidmakers is deze nieuwe ervaring dus nog een slechtere. We zullen het zeker aankaarten in onze 'jaarlijkse zorgenbrief'. Maar zullen het ook ter sprake brengen bij het aanstaande bijeenkomsten van het Regionaal Mobiliteit Overleg.
